Pinterest wordt niet langer ondersteund op deze browser, dwz 6

Waarom ben ik geblokkeerd?

deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.

wat kan ik doen om dit op te lossen?

Trouvere (van Trouver: "Find" of "Invent") is een algemene term die wordt gebruikt om de noordelijke Franse dichter / muzikanten van de 12e en 13e eeuw te beschrijven wiens poëtische taal de Langue d'Oil (vandaag bekend was ) in tegenstelling tot de Langue-doc (occitan) van hun zuidelijke tegenhangers, de troubadours. Het muzikale repertoire van de trouveres is enorm en gevarieerd. De manuscriptbronnen, die voornamelijk uit chansonniers bestaan, samengesteld als grote retrospectieve collecties, bevatten duizenden gedichten, waarvan ten minste 1700 melodieën hebben. Daarnaast is er een groot corpus van polyfone seculiere muziek: motets in 2, 3 of zelfs 4 delen, waarvan velen teksten in de Langue d'Oil hebben.

Het eerste deel concentreert zich niet op een componist, maar heeft eerder een breed spectrum van muzikale activiteit in de eerdere trouvere-periode. Samen met enkele van de vroegste Franse en Latijnse motetten, Clausulae en instrumentale muziek zijn er chansons door dichters van de minderjarige adel, evenals anonieme chansons de toile. Deze "weven" of "draaiende" nummers, met hun teksten die het standpunt van de vrouw uitdrukken, worden aangevuld met motetten die ook teksten hebben die door vrouwen worden gesproken.

het tweede deel is volledig toegewijd aan de lyrische kunst van een centrale figuur. Adam de la Hale, waarvan de enorme uitgang bijna elke poëtische vorm van zijn dag bevat, maar toch wiens monofonische werken in het algemeen over het hoofd zijn gezien door moderne artiesten ten gunste van de ingenieuze 3-delige Rondeaux, de motetten en de Jeu de Robin et de Marion.

de eerste trouveres, door wie we hier drie stukken hebben omvatten (Conon de Bethune, Blondel de Nesle en Gace Brule), waren actief op een periode in de geschiedenis van de lyrische poëzie (c. 1175-1220) wanneer imitatie van De troubadours van de dichters die in de Langue d'Oil schrijven, waren de meest slaafse. We weten dat deze imitatie, sporen van te vinden zijn in Frankrijk vanaf al vroeg als 1160, ook in Duitsland verschenen, ongeveer twintig jaar later in de liefde-poëzie van de Minnesdnger - hoewel de precieze verloop van zijn transmissie nog moet zijn verduidelijkt.

En inderdaad, in het geval van onze drie Trouveres Poëtische inspiratie, formele functies en zelfs de details van de poëtische expressie zijn rechtstreeks geleend van de Provençaalse troubadours. Om mee te beginnen, hebben we hier drie nummers (cansos) samengesteld in overeenstemming met de strengste technische regels van de troubadours: Stanzaïsche stukken, met dubbele Stanzas (Coblas Doblas - Conon de Bethune, Blondel de Nesle) en herhaling van rijm (Rimas Cap -Caudadas - Conon de Bethune). Echter, de afwezigheid van een envoi (tornado) is opmerkelijk.

op dezelfde periode (hoewel waarschijnlijk van veel eerdere oorsprong), maar in een heel ander register (populairder), verschijnen er de chansons de toile (naaiende nummers). Deze behoren tot een lyrisch-verhalende genre dat met name kenmerkend is voor middeleeuwse Franse poëzie, omdat het geen gekend equivalent lijkt te hebben, hetzij in het Germaans of in de andere romantische literatuur. Het Chanson de Toile of "Story Song" (Chanson d'Histoire) is een vrij kort stuk (c. Vijftig lijnen), meestal anoniem, in eenvoudige, assonerende of rijmende Stanzas, die een kort liefdesverhaal vertelt, meestal een tragische liefdesverhaal . De stijl is erg kaal en volledig zonder retoriek. Dit genre is dus in verschillende opzichten van het hoofly-lied anders, waarvan het echt de antithese is en kan in de meer algemene categorie van chansons Defemme (nummers van vrouwen) worden geplaatst. In feite beginnen deze gedichten meestal met de vermelding van een vrouwelijke naam voorafgegaan door het Adjective Belle (Bele Doode, Bele Yolanz, Bele Isabel, Bele Amelot, enz.).

In de motetten, waarvan de eerste is bevestigd aan het einde van de twaalfde eeuw en de tekstuele structuur waarvan we later zullen onderzoeken, is een vrij gevarieerde set van thema's te vinden: soms populair (thema van de drie zusters aan de waterkant, thema van de ongelukkige vrouw, motieven van het pastourelle, Misogyny); Soms is aristocratisch en in meer of mindere mate afgeleid van het Grand Chant-courtois dat van de troubadours is geïmiteerd; Eindelijk, soms religieus (liedjes naar de Maagd Maria), maar duidelijk onderscheiden in dit geval van de profane liefdespoëzie. Deze multipliciteit van thema's en registers zal weer worden opgenomen, zoals we zullen zien, in de motetten van Adam de la Hale.

Adam de la Hale of Adam Le Bossu (Le Bossu - "The Hunchback" - is vermoedelijk zijn familienaam), is een van de meest originele en vruchtbare dichters en muzikanten van de dertiende eeuw. Hij werd in ongeveer 1235 geboren, de zoon van een goed in burger van arras en stierf tussen 1285 en 1288. Hij heeft ons een gevarieerd corpus van werken achtergelaten: speelt (Jeu de Robin et de Marion, Jeu de la Feuillee. Jeu du Pelerin), het embryonale episch La Chanson du Roi de Sicile (waarvan hij alleen de eerste negentiende Laisses schreef) en uiteindelijk de poëzie, die gebruik maakt van verschillende registers: aan de ene kant de populaire (Rondets de Carole - een soort van ronde dans - en vergelijkbare stukken, en bepaalde thematisch zeer eenvoudige motetten), aan de andere kant de aristocratische, die voortvloeit uit de Grand Chant Courtois (cansos op de manier van de troubadours en Jeux-Partis - Dialogue Songs - op problemen van het Claades van liefde).

De Jeu-Parti, geleend van de Occitan Troubadours, is een variant van het Tenson of het debat. Dit is een genre in de vorm van een dialoog tussen twee of meer trouveres die respectievelijk tegengestelde opvattingen op hetzelfde thema handhaven. Er zijn gevallen van dit type dialoog dat over twee afzonderlijke samenstellingen wordt verdeeld, maar in het algemeen worden de posities die in het argument uitoefenen worden uitgewisseld in alternerende coupletten (genaamd COBLAS). COBLAS, bestaande uit identieke strofvormen, geven elke deelnemer aan de discussie een strikte gelijkheid van de gelegenheid om zijn zaak te presenteren. Debat kan op alle varianten van het onderwerp zijn (religie, politiek, literatuur, persoonlijke conflicten, enz.), Maar voor het grootste deel behandelen ze de problemen van het wagen van de liefde, zoals in de gedichten hier. In het Tenson-debat ontwikkelt zich vrij, in de Jeu-Parti, biedt de vraagster een keuze uit twee hypotheses aan zijn partner, zelf automatisch verdedigt wat dan ook het tegendeel wordt.

Adam de la Hale is echter vooral de auteur van Courtly CANSOS, en kampeert een pure troubadour-traditie in een veel later tijdstip. Het eerste gedicht is bijvoorbeeld een (laat) kano in de zuiverste troubadour-stijl (dwz een gedicht in vers met een enkel rijm [velgen Unisonanz] en een gezant [Tornanda], die de gebruikelijke thema's van een fin'amor behandelt, die produceert zowel vreugde als lijden). Het tweede gedicht is nog interessanter in dat het verzen heeft in een mono-rijm-sequentie met een kortere refreinlijn, die aan de structuur van de rotruben oproept. De inhoud is even origineel omdat we hier te maken hebben met een chanson de femme of chanson d'ami (gecomponeerd door een man). Dit type nummer is van het populaire register, en wanneer Shirtly Retoric verschijnt, vertrekt het bewust van het gebruikelijke erotische discours.

deze tweevoudige constructie (refrein (chorus) / vers (solist)) is bevestigd door de theoreticus Jean de Grouchy, die specificeert dat de verzen (addimenta) aan het refrein (responsorium) eraan aansporen; Het resultaat is dat de meter en de melodie van het refrein de hele Rondet bepalen.

Met Jehannot de Lescurel en Pierre de la Croix hebben we te maken met twee Trouwers die vandaag beter bekend zijn aan ons als muzikanten dan als dichters (historici van de middeleeuwse literatuur die ze bijna nooit noemen). Jehannot de Lescurel, die in de tweede helft van de dertiende eeuw leefde en misschien opgehangen (voor deblauchery) in 1304, heeft ons achtergelaten met 34 chansons, ballettes en rondjes, een rondet die in een drie-voice-versie, alle andere composities in te houden heeft monofonie. De twee laatste pagina's van het manuscript bevatten zijn werken zijn de "chansons avec ontspan", bestaande uit 52 genoteerde ontspanningen. Pierre de la Croix (Petrus de Cruce), een eigentijds van Lescurel's, en een inwoner van Amiens, staat bekend als een componist en muziektheorist (auteur van Tractatus de Toni, de late 13e eeuw). Het drievoudige motet, "AUCUN ONT TROUVE", hier uitgevoerd, wordt aangehaald door een aantal hedendaagse schrijvers.

Met Jehannot de Lescurel keren we terug naar puur lyrische werken die het hoofly liefdesthema behandelen, maar met minder striktheid en uitwerking dan de troubadours. Deze gedichten, virelais en ballettes met geïntegreerde ontspanningen, zijn luchtig en sierlijk. Zelfs bij het uiten van de gevoelens van hoofly liefde, hebben ze een populair gevoel. Dit wordt bijvoorbeeld gezien in het stuk, Gracieusette, waar de hoofse dichter zijn geliefde bedraagt ​​door de enorme speelse vreugde van verfraaide verminderde verminderde.

"La Fraicheur!" - Répertoire (Parijs), juni 1997 "Azéma maakt emotionele magie van middeleeuws liedje" - De Boston Globe, mei 1997 "Azéma brengt zowel frisheid als verfijning over" - de Washington Post, mei 1997

programma bedacht en geregisseerd door Anne AZ é MA Research, transcriptie en editie van Original Bron Materiaal: Anne AZ é MA Instrumentaal onderzoek en creatie: Margriet Tindemans, Shira Kammen, Robert MEERLY, JESSE LEPKOFF

notities van Anne Azéma

Love is een game, en elke game heeft zijn regels. In Middeleeuws Frankrijk zijn de regels nieuw en geven de vrouw, de dame, een nieuwe status. En het spel van liefde, dus gespeeld met de toestemming van alle betrokkenen, neemt verschillende facetten of aspecten op, wiens gevarieerde kenmerken ons nog steeds aantrekken.

een eerste functie van dit spel, gecodificeerd door de fin'amor (hoofly liefde) van de muzikant-dichters van de 12e en 13e eeuw - Troubadours in Zuid-Frankrijk, en hun volgers, de Noord-Trouvères - is dat niet Alleen het voorrecht (verleend door de HEERE aan zijn hovelingen, en vooral aan de jonge ongehuwde ridders) om een ​​volledige rol te spelen in het leven van het Hof, maar ook, en vooral een nieuwe relatie met een vrouw, en met vrouwen. De nobele dame, door de toestemming van haar man, wordt soeverein, leraar, begunstigde van deze ivenes - jonge ongehuwde mannen - en ontvanger van hun homenten.

In deze nieuwe uitwisseling is er een groot aantal andere spellen bij betrokken, riten gemaakt voor en door de leden van aristocratische samenlevingen. Ons programma brengt verschillende genres en stijlen samen en omvat verschillende generaties Trouvères uit het noorden en ten noordoosten van Frankrijk. We hebben teksten en melodieën samengevoegd die de ware erfgenamen van het fin'amor van het zuiden, aristocratisch in de samenstelling en in vorm zijn ("Amour Me Fait Conmencier" of de grote "Lai du Chevrefeuille"), met een lichter repertoire. Deze laatste stukken weerspiegelen waarschijnlijk een meer populariseerder of pastorale realiteit en brengen ons in de buurt van het domein van de dans, zoals in "La Jus desouz l'Olive".

in tegenstelling tot het poëtische repertoire van het zuiden, waarin bepaalde teksten worden ondertekend door vrouwen, is het meer dan twijfelachtig dat een van de Trouvère-teksten die ons bezighoudt, eigenlijk door vrouwen auteurs is. Desalniettemin, door het verzamelen van teksten die in de vrouwelijke stem spreken ("L'On di Qu'amors Est Douce Chose", "Prendés I Garde", "en VN Vergier") kunnen we een glimp krijgen van hoe vrouwen mogelijk hebben deelgenomen aan de poëtisch, muzikaal en sociaal leven van de middeleeuwse Franse samenleving.

Tijdens de mogelijkheid waren fêtes, plattelandsvrouwen en meisjes relatief vrij voor zover hun acties en hun lichamen betrokken waren. Een hele segment van de Trouvère-literatuur is doordrenkt van deze geest van de eerste liefdes van mei, in hun toestemming en in hun speelse kwaliteit. We weten weinig over de Carolen, waarschijnlijk gezongen en dansten, in processie of in de ronde, buiten. De weinigen die we hebben in geschreven bronnen zijn slechts een teken van een zeer levendig monofoonrepertoire van "amateur" of openbare muziek en dans maken. Deze Carolen vonden echter vaak hun weg in de muziek van de hogere brow (zoals bijvoorbeeld in de motetten), wat een getuigenis is van hun populariteit.

de zogenaamde weefliedjes (chansons de toile) spreken ook in de vrouwelijke eerste persoon. Van een nogal melancholisch en langzaam karakter (hoewel "en VN Vergier" eindigt goed!), Met opwekken, zijn ze over het algemeen verhaal. Deze liedjes over ongelukkig huwden vrouwen, slecht, (en één hier over een vrouw die wordt geslagen), hebben een persoonlijk tintje en zijn rijk aan picaresque-commentaren. De onze is ingesteld in een boomgaard en maakt toespellend rechtstreeks op het wangedrag van de misbruikende echtgenoot, die volledig goed weet dat hij de schuld is om zijn vrouw te verslaan; Sindsdien voert hij zijn positie in gevaar met zijn schoonvader!

Afgezien van de onopgeloste vragen - met name in relatie tot het ritme - gekoppeld aan het notatiesysteem in dit repertoire, is er nog een kwestie die voor verschillende generaties een verdeelde wetenschappelijke mening heeft verdeeld: de aanwezigheid (of afwezigheid) van instrumenten. Het probleem en de uitdaging van instrumentele middeleeuwse muziek komt voort uit het feit dat een groot deel van dit repertoire behoort tot minstraten en Jongleurs, wiens kunst mondeling werd overgedragen. Er zijn slechts een paar overlevende bronnen van zuiver instrumentele muziek (dertig of zo vanaf de dertiende en veertiende eeuw.) Aangezien er geen afzonderlijk opgenomen instrumentele lijnen in het Chanson-repertoire moeten zijn, moet ons bewijs indirect zijn. Het repertoire van het noorden van Frankrijk is op een bepaalde manier die zich het meest gemakkelijk leent tot inclusieve keuzes: verschillende bronnen vermelden duidelijk dat de snaren worden aangeraakt in relatie tot de Caroles of Lays. Moniot d'Arras beschrijft duidelijk het paar dat in de boomgaard danst naar het geluid van de Vielle ...

maar net als voor de nogal vage middeleeuwse beschrijvingen van de gewenste vocale kleur, "Clere, Plaisant et Bele" (helder, aangenaam en mooi), is de vermelding van de aanwezigheid van instrumenten niet voldoende om hun functie te bepalen. We hebben geprobeerd om te volgen in de voetsporen van de middeleeuwse Jongleurs door onze eigen muziek samen te stellen, gebaseerd op gepreisistische vocale bronnen en het gebruik van de middeleeuwse methoden van lesgeven (leren door hart, improvisatie, retoriek). Het is in deze geest dat we hopen een nieuw instrumentaal middeleeuws geluid te creëren, Une Chançon Nove.