City Poems City Music Live Whitechapel Gallery

Tom Satry was een van de gekozen dichters in 2016 door Carol Ann Duffy voor haar reeks pamfletten gepubliceerd onder de keuze van de Rubric Laureates. Zijn chapbook, medeplichtigheid, was de Poëzie Boek Societys Winter Choice in hetzelfde jaar.

Nu is de steeds meer keizerlijke negen boogpers ingebracht Sastrys Eerste volledige collectie, een manshuis vangt vuur. De ondertitels van zijn drie secties suggereren de preoccupaties: Misscherper, het onheroëlische en wanneer het licht je eraan herinnert om te kijken. Softry weet dat catastrofe aan het einde van de straat leeft, maar zijn presiderende muze, waakzame en wrang, is komisch. Geboren in 1974, een origineel van de tweede generatie terwijl hij verklaart, die het grootste deel van zijn leven in slaapkamers, klaslokalen en kantoren heeft doorgebracht, is een van de nieuwe, resonante maar low-key mannelijke stemmen in het poëzie, millennium echo's. van een minder bedrogen en minder anguïste Philip Larkin.

Safry is een gesproken woorddichter en het schrijven van spreek-it-stil-in-uw-hoofdwerk. Hij onderscheidt zich tussen de twee markten - tenminste, zijn persbericht vertelt ons dat een verzameling prestatievergedichten zal worden gepubliceerd door oogboeken in 2020 te branden. Maar een van de bijzondere geneugten van een Mans House vangt vuur is dat het zijdeling niet is een talent verdeeld. Voor alle structurele vaartuigen van deze gedichten, er is vaak meer dan een traceerelement van standup in de stem. Het is een boeiend aspect van de gedichten, inclusief de keuze van deze weken.

Bij het uithangen met muzikanten, nog steeds in mijn pak, had Satry over het gesprek gehad mijn generatie, en alle angsten van de hip-fluence van de jaren zestig die onze provinciale rebellies en sulky-inzendingen tot conventioneel leven vergezelden. Ik glimlachte toen ik het lees, en elke keer dat ik het herleed, kreeg mijn sympathie met de spreker geleidelijk een beetje extra kreukeling van begrip.

Sastrys-karakterisatie is perfect. De verteller, een jonge man in een pak, met zijn grote rebellerende moment onder de rockers, is mogelijk gemakkelijke satirische prooi. Om hem sympathiek en dwaas te maken, is de uitdaging. Safry ontmoet het, het vangen van de idiomatische authenticiteit van de stem, vermijd overdreven, waardoor het karakter een innerlijk leven kan worden.

Tot op zekere hoogte kent de man zijn beperkingen. Zijn zelfdagen begint met de titel. HES een vierkante luidspreker die writy toegeven aan aspiraties om heup in actie en taal te zijn: om uit te hangen, zou hij een uitdrukking zijn. De muzikant voldoet aan een iets eenvoudiger stereotype. In het klein beetje zegt hij, is de dictie nuttig om. Het is belangrijk voor de karakterisering die hij neukt zonder te merken, niet van plan zijn om zijn bezoeker te imponeren. Hij kan worden gestenigd, hij spreekt misschien uit een visionair hoger bewustzijn. Zijn woorden (waren allemaal fucking gebroken) Sound End-of-Party-Ish, Quasi-diep, maar Sastrys Persona reageert op de suggestie van spiritualiteit. De muzikant spreekt voorzichtig en bijna een absolute. Safry had hem kunnen zeggen zeggen waren allemaal gebroken, man - in welk geval, Hed een nep aangegeven. Nogmaals, de safry neemt zijn spot tot nu toe niet. Hij staat beide personages toe en vindt dus hun verbinding.

interpunctie (minimaal na het eerste couplet) en de lineation versterken de indruk van het gedicht als dramatisch script, het plotten van tijdige nadruk en het soort beat dat stil is. De lijn van één woord en vertraagt ​​het tempo mooi: we kunnen het tikken van de sprekershersenen horen, de pedanterie van zijn contemplatie van alle 's werelds eenmaal voltooid, nu-verbrijzige dingen.

De Gedichten Climax vestigt zich rond dat woord jigsaw, opwindend amusement en medelijden gecombineerd. Het is de beste die de pakdrager kan doen voor een beeld van gebrokenheid, en het is een zwakke. Jigsaws roept nauwelijks verbrijzeling of ruïne op: ze zijn speciaal gemaakt om te worden gebroken en opnieuw samengesteld. Het personage is tevreden met zijn keuze en herhaalt het met voldoening, het lenen van de allerbelangrijkste intensifier en het twee keer gebruiken: ik kon het niet uit mijn hoofd halen / dat we gebroken waren als puzzels / neuken gebroken als fucking-jigsaws.

In een theater, het horen van dit gesproken door een acteur, denk ik dat id lacht tot het punt van vloerrollen. In het gedicht, omdat de personages absoluut emotionele oprechtheid onmiddellijk en rauw worden blootgesteld in de drie trite, maar enorme bijvoeglijke naamwoorden van de volgende regel, ik wil gewoon instemmen en toestaan ​​dat de heer zijn moment van intensiteit is.

Sastrys zachte cartoon van twee typen vindt de mensheid in beide. Sommige lezers kunnen natuurlijk de ontmoeting verlaten met een zekere politiek gekleurde spijt, denken dat het niet goed was toen mensen in iets anders dan Brexit geloofden. Maar ze kunnen in ieder geval Sastrys-collectie kopen en het recht vinden, wijs en waar, nog steeds bloeien in hedendaagse poëzie.

deel twee: Fencape-ism, Ted Milton, Libby Houston en Pete Brown

met een live-uitvoering door experimentele Rock Duo Escape-ism (Ian Svenonius en Alexandra Cabral), Ted Milton of Post-Punk Group Blurts New Project Odees (met Sam Britton) en Lezingen door Thurston Moore en Peted Libby Houston en Pete Bruin, we vervolgen ons seizoen van experimentele prestaties geïnspireerd op kunstenaar en dichter Adrian Henri (1932-2000).

Henris Interdisciplinaire Geest informeert dit seizoen van kunst, poëzie en muziek, wat reflecteert over de ervaring van de stad en bij een tentoonstelling van Ephemera, kunstwerken en zeldzame beelden van het Adrian Henri-archief. De display diageert de ontwikkeling van het VK Live Poëzie-scène in de jaren zestig, en de opkomst van de Liverpool-scène, de POP-poëzie-rockband voorzijde van Henri.

Dit is de tweede van de drie avonden van experimentele prestaties gecompureerd door Musician Thurston Moore, Arts Editor Eva Prinz en Art Historicus Catherine Marcangeli, die leidende dichters en muzikanten uit het VK en de VS verzamelt, die een interesse in de ritmes delen geluiden van stedelijke ervaring.

zanger en schrijver Imelda May, Brown Eyes Peering van onder een donkere rand, overweegt de vrijheid die ze in poëzie vindt, iets dat ze zegt, kan ongrijpbaar zijn in moderne songwriting. Alle nummers moeten nu drie minuten zijn, maar wie heeft dat besloten? zij vraagt. Met poëzie hoef ik niet aan limieten of ritme te bedenken, en het onderwerp kan helemaal iets zijn. Dat is de manier waarop muziek zou moeten zijn.

Shes schrijft al heel lang poëzie, maar totdat relatief recentelijk het voornamelijk heeft gehouden. We zitten in een suite op de top van een slim hotel in Dublins-vrijheden op de plaats waar, op lange termijn in Engeland is opgegroeid. Zoals dit gebied, is de muzikant en songwriter voortdurend evoluerend. De nieuwste fase van deze evolutie - gepubliceerde dichter - is nu voltooid. Wanneer we elkaar ontmoeten, kan zojuist de levering van twee vroege kopieën van haar eerste boek van poëzie, een lik en een belofte, die op het punt staat wordt gelanceerd door Faber-muziek. Ze is duidelijk blij met het mooie boek en duwt het in mijn handen.

Ik wil dat mensen het aanraken en het schatten en het laten zien. De omslagillustratie, een gouden slang, is door dee Mulroedy en binnenin zijn 100 mei gedichten en verschillende van haar schetsen, van veren of bloemen of de naakte vrouwelijke vorm. Het boek bevat ook twee gedichten door haar vader die in zijn late jaren 80 en twee is door haar dochter, violet, die negen is. Dus het boek vertegenwoordigt waar ik vandaan kom en waar ik ga, legt ze uit.

Al het menselijk leven is in deze pagina's: woede, seks, bloed, tranen, lust, feminisme, liefde, hartverlening, geboorte, dood, masturbatie, romantiek. De gedichten zijn grappig, aards, evocatief en altijd verrassend. Roddy Doyle schreef het boeken voor de boeken. Hij herinnert zich het ontdekken van Mays Gedicht, je krijgt niet racistisch en Iers, tijdens de lockdown one, een gedicht dat ze schreef ter ondersteuning van de Black Lives Matter-beweging. De branie, de trots, de humor, de eerlijkheid. Imelda May is een dichter. Een briljante.

het voelt passend poëtisch dat ons uitzicht uit het raam is van de vrijheden, een plek die door mei en haar poëzie zoals het poddle door dit deel van Dublin weeft. Mijn botten zijn verweven in de kasseien van deze plek, het is krachtig voor mij, het zal me nooit verlaten. Het is een buitengewone plaats vol met bepaalde mensen.

een van haar vroegste herinneringen is van haar moeder, Madge, een activist, maar toch heeft zichzelf nooit gebeld die een aanplakbiljet in haar hand zetten en haar in de kinderwagen opheffen om houtkade te protesteren. Haar moeder, nu in haar midden jaren 90, Covid-19 in het ziekenhuis eerder dit jaar na een beroerte, maar is nu thuis en zoals Lazarus in deze fase. Haar vader, Tony, is een excentriek die nog steeds sterk is om te praten over het proberen van witte waterrafting. Hij heeft plannen, hij blijft zeggen, ik ben te druk om te sterven, ze lacht en ik suggereer het als een titel voor een van haar toekomstige gedichten. Zowel haar ouders verschijnen in het boek. De danser en de droom gaan over de offers die ze hebben gemaakt om hun familie achter te gaan.

deze gedichten waren als kunst die ze aan de zijkant maakte. Het was haar naaste cirkel van vriendinnen in Engeland die haar zou vragen om een, Margarita in de hand te reciteren, aan het einde van hun nachten uit. Bladerend door het boek kunt u zien waarom. De opening lijn van een gedicht genaamd Dick is simpelweg: Mijn ex is een Dick. Er is een ander genaamd Prince of Darkness Ditty ongeveer een egoïstische, hartenbreker van een man die weg zonder wroeging liep, de heilige die de hoorn had.

Mijn vrienden waren altijd zeggende: Waarom zijn we de enigen die krijgen om deze gedichten te horen? Een van hen, GBH, wat staat voor Grievous Battery Harm, gaat over masturbatie en de vreugde van seksspeeltjes. Net als de meeste van deze gedichten, zijn zelfs nog beter als je hoort mei hardop lezen in haar lyrische, vrijheden tonen. Ze zegt dat ze stuurde een vibrator aan al haar vriendinnen voor de kerst, ze noemt ze haar coven, met een briefje: Omdat elke heks heeft behoefte aan een toverstok.

Er is nog een gedicht Night Stand welke adressen de kracht van een transformatieve one-night stand, seksuele ervaringen die kan dienen om ons te verplaatsen naar een andere plek, met name na een relatie eindigt. Begraaf je hoofd tussen mijn benen, genoegen te vergeten, schrijft mei. Ze heeft geen twijfels over het schrijven over zulke intieme momenten? Waarom zou ik? ze vraagt ​​zich af.

Een groot deel daarvan [repressie] kwam van religie en mensen die willen die kant van ons squash maar. we zouden hier zijn als we moesten niet het verlangen om zich voort te planten, maar ook om plezier te hebben terwijl doen. Ik denk dat het alleen ons en dolfijnen die seks hebben voor de lol en zijn prachtige en mooi en vreugdevol. Er zijn momenten in het leven als het eb en vloed, net als relaties te doen. En ik denk dat je meer leren over jezelf als je verder gaat. Ze zegt dat seks meer plezier soort zorg minder kan worden als je ouder wordt, en u.

Ze beschrijft zichzelf als natuurlijk bevrijd herinneren als een tiener voorbereiding toe te passen voor de kunstacademie te gaan om een ​​nacht klasse in het leven tekenen in Trinity College. Mijn moeder vertelde me dat ze dachten dat ik zou gaan komen rennen thuis, flipte. Maar ik hield niet schelen. het lichaam didnt mij boos. Waarom zou het? Ze hebben allemaal vond het hilarisch in mijn huis toen ik thuis deze enorme foto's, close-ups van het naakte lichaam bracht.

May is voortdurend schrijven en krabbelen, zegt ze. De gedichten werden verzameld van al haar krabbels op de achterkant van rekeningen en post-it notes. Het boek heet A Lick en een belofte na die zeer Dublin zeggen, toen als ze was in een haast als een kind haar moeder, hanteren een vochtig washandje, zou ik zeggen, Cmere, hebben een lik en een belofte. Een snelle wasbeurt met andere woorden. Ik zal hebben om het meer in Engeland uit te leggen, zegt ze. Maar ik hou van de sensuele connotaties ervan. Ik wil dat mensen een lik en een belofte van dit boek hebben. Ik wil dat ze om het te openen en na te denken, Oh, ik lees net een meer. Het boek is een sensuele, viscerale lezen, verdeeld in secties genaamd borst, ogen, bloed en tempel.

Ze heeft poëzie boeken over haar huis en dat is waarom ik wilde het mooi te maken. Ik wil het uit te voeren door een nachtkastje worden gelaten, op de keukentafel. Ik wil niet dat het is op een boekenplank. Poëzie moet worden uit en rond de plaats, zodat mensen kunnen zichzelf een pauze te geven, schakelt u de telefoon, besluiten om wat poëzie te lezen voor een klein beetje van schoonheid aan het eind van de dag. Het is een betere manier om de dag af te sluiten dan met de technologie of het lezen van het nieuws.

Ze leest poëzie op grote schaal, maar een van haar favoriete dichters is Dubliner Pat Ingoldsby om zijn humor en toegankelijkheid. Im hoop dat mijn boek zou poëzie toegankelijker te maken. Ze zegt dat ze denkt dat de manier waarop de poëzie op school wordt onderwezen is verkeerd. Het kostte de impuls en de vreugde van te maken. Ik was het lezen en horen en voelen het gedicht. Ik was het ontleden van de gedicht voordat ik een liefde voor poëzie. Maar je kunt het later ontleden als je wilt, moet u eerst om het te voelen.

De jongste van vijf broers en zussen, heeft Imelda Mary Clabby is enten moeilijk voor 30 jaar, sinds de dagen toen de getalenteerde en gedreven tiener speelde optredens in de pubs van Dublin, waaronder Brussel. Het nemen van de artiestennaam Imelda May en de vaststelling van het een retro jaren 1950, vormde ze haar eigen band bijna twee decennia geleden, het vrijgeven van een album No Turning Back voordat hij verhuisde naar Londen met haar toenmalige echtgenoot, gitarist Darrell Higham. Haar tweede album Liefde Tattoo - met de rauwe hit Johnny Got A Boom Boom - gemarkeerd haar aankomst op de Ierse muziekscene waarna Jools Holland aanbevolen haar op zijn programma. Ze won de legendarische musici als fans en, in sommige gevallen, vrienden - van Ronnie Wood naar Bono naar Bob Dylan en wijlen Paddy Moloney aan Lou Reed. Ik, net als mensen die zijn goed in wat ze doen, zegt ze. Ze zijn niet allemaal bekend.

Er was veel belangstelling toen ze uiteindelijk gedumpt haar handelsmerk 1950 kijken - ze ooit wiegde de fijnste quiff deze kant van Memphis. De muziek en de illustraties op haar laatste twee albums, leef Love Flesh Blood en 11 afgelopen het uur - die een prachtige zelfportretfoto bevat - voelde meer expressiever, alsof de kunstenaar eindelijk full-teugel kreeg.

Toen ik vraag naar iets dat ik heb gehoord, zeg haar eerder, dat ze zich achter rock en roll verstopte en haar bequiffed, rockabilly image ze legt het uit door te zeggen, iedereen heeft verschillende versies van zichzelf. Ze is het eens dat de look is als een uniform, maar wil erop wijzen dat het niet bedoelt dat het nep was. Het was gewoon heel veilig, zoals de manier waarop iemand die in een bank werkt, weet dat het pak iedereen wil zien. En het werkt. Maar dan realiseer je het, eigenlijk, er is veel veel versies van mij. Dus ik zal ze allemaal zijn. Sommige dagen voel ik me niet geweldig, ik heb het gevoel dat ik zwart draag en een andere dag ziek is een beetje glittery. Maar zelfs met liedjes en met mijn schrijven besloot ik gewoon de stieren te snijden ** t en een beetje dapperder zijn.