Aandacht vereiste cloudflare

Deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.

wat kan ik doen om dit op te lossen?

componisten van de Renaissance schreef een behoorlijk aantal programmamuziek, vooral voor de klavecimbel, inclusief werken zoals Martin Person's "The Fall of the Leafe" en William Byrd's "The Battell". Voor het laatste werk verstrekte de componist deze schriftelijke beschrijving van de secties: "Souldiers sommens, Marche van voeten, Marche van Horsen, Trumpets, Irishe Marche, doedelzameling en de drone, fluit en de Droome, Marche naar de vechtheid, de battels zijn Joyned, Retreat, Galliaard voor de Victorie. "'

programmacuziek was misschien minder vaak samengesteld in het klassieke tijdperk. Op dit moment behaalde misschien meer dan enig ander, muziek drama van zijn eigen interne middelen, met name in werken geschreven in Sonata-vorm. Er wordt echter gedacht dat een aantal eerder symfonieën van Joseph Haydn kunnen worden geprogrammeerd; De componist zei bijvoorbeeld dat een van zijn eerdere symfonieën "een dialoog tussen God en de zondaar" vertegenwoordigt ". Het is niet bekend, welke van zijn symfonieën Haydn verwees. Een kleine classical-tijdperk, Karl Ditters von Dittersdorf, schreef een reeks symfonieën op basis van de "metamorfoses" van Ovid (niet te verwarren met de twintigste-eeuwse componist Benjamin Britten'ssix Metamorfoses na Ovid).

programmacuziek in het bijzonder floreerde in romantisch tijdperk. Omdat het in de luisteraar een specifieke ervaring kan oproepen dan voor een muzikant of muzikanten zit, is het gerelateerd aan het puur romantische idee van de Gesamtkunstwerk die Wagner's opera's beschrijft als een fusie van vele kunst (vastgesteld ontwerp, choreografie, poëzie en zo AAN), hoewel het uitsluitend op muzikale aspecten vertrouwt om een ​​artistiek concept met meerdere facetten te illustreren, zoals een gedicht of een schilderij. Composanten geloofden dat de dynamiek van het geluid dat nieuw mogelijk was in het romantische orkest van het tijdperk hen toestond ze te concentreren op emoties en andere immateriële aspecten van het leven veel meer dan tijdens de barokke of klassieke tijdperken.

Hector Berlioz's "Symphonie Fantastique" was een muzikaal verhaal van een hyperbolisch emotioneel liefdesverhaal dat hij zichzelf schreef. Franz Liszt verstrekt expliciete programma's voor veel van zijn pianostukken, maar hij is ook de uitvinder van het term symfonisch gedicht. In 1874, bescheiden Mussorgsky samengesteld met alleen het dynamische bereik van één piano, een reeks stukken die beschrijft door het zien van een galerij van tien van de schilderijen van zijn vriend en tekeningen in zijn 'foto's op een tentoonstelling', later georkestreerd door Maurice Ravel. De Franse componist Camille Saint-Saëns schreef veel korte stukjes programmamuziek die hij "toongedichten" noemde. Zijn meest bekende zijn waarschijnlijk de Danse Macabre en verschillende bewegingen van "het carnaval van de dieren". De componist Paul Dukas is misschien het best bekend om zijn toongedicht "The Sorcerer's Apprentice", op basis van een verhaal uit Goethe.

een van de beroemdste programma's, omdat het nooit definitief is ontdekt, is het geheime niet-muzikale idee of thema - de "Enigma" - die ten grondslag ligt aan Edward Elgar's "Variaties op een origineel thema (Enigma)" van 1899 . De componist openbaarde het aan bepaalde vrienden, maar op zijn verzoek maakten ze het nooit openbaar.

De Term "Programmu Muziek" wordt over het algemeen niet gebruikt met betrekking tot populaire muziek, hoewel sommige populaire muziek aspecten heeft die gemeenschappelijk zijn bij programma-muziek. De traditie van puur orkestrale programmamuziek wordt voortgezet in stukken voor jazzorkest, met name verschillende stukken van Duke Ellington. Instrumentale stukken in populaire muziek hebben vaak een beschrijvende titel die suggereert dat ze kunnen worden gecategoriseerd als programmamuziek, en verschillende instrumentale albums zijn volledig toegewijd aan een programmatisch idee (bijvoorbeeld China door Vangelis of de liederen van Oldfield van Mike). Sommige van de genres van populaire muziek zijn waarschijnlijker dan anderen om programmatische elementen te betrekken; Deze omvatten ambient, New Age, Space Music, Surf Rock, Jazz Fusion, Progressive Rock, Art Rock en verschillende genres van Techno Music.

progressieve rockgroepen en muzikanten tijdens de jaren zeventig geëxperimenteerd met programmamuziek, waaronder de "Jacob's Ladder" (1980), die duidelijke invloeden van Smetana's "Má Vlast" ("My Homeland") (1874- 1879).

Sommige mensen en theorieën beweren dat er inderdaad niet zoiets is als waar "absoluut (" ars gratia artis ") muziek" en die muziek altijd op zijn minst brengt of roept emoties op. Hoewel niet-professionele luisteraars beweren dat muziek de betekenis (aan hen) heeft, ieuwe' musicologen, zoals Susan McClary (1999), beweren dat zogenaamde "abstracte" technieken en structuren eigenlijk, in het bijzonder, zelfs niet politiek en sociaal in rekening worden gebracht, gender. Dit kan worden gekoppeld aan een meer algemeen argument tegen abstractie, zoals het argument van Mark Johnson dat het, "noodzakelijk is of abstracte betekenis." (MCCLARY, 1991) Echter, een meer losjes specifieke definitie van absolute muziek als muziek die niet is gecomponeerd met een programmatisch intentie of een plan in gedachten kan worden aangenomen.

meer traditionele luisteraars weigeren deze opvattingen vaak sterk, beweren dat muziek betekenisvol kan zijn, evenals diep emotioneel, terwijl ze in wezen over zichzelf zijn (notities, thema's, sleutels, enzovoort), en zonder enige verbinding met het politieke en maatschappelijke conflicten van onze eigen dag.

De meeste muziek van de barokke en klassieke tijdperken zijn absoluut, zoals wordt gesuggereerd door titels die vaak alleen uit het type compositie bestaan, een numerieke aanduiding binnen het oeuvre van de componist, en de sleutel ervan. Bach's Concerto voor twee klavecimbel in C Minor, BWV 1060; Mozart's Piano Sonata in C Major, K. 545, en Beethoven's Symphony No. 7 in een major (Opus 92) zijn allemaal voorbeelden van absolute muziek.

programmamuziek was vrij populair tijdens het romantische tijdperk. Veel mainstream "klassieke" werken zijn ondubbelzinnig programmeermuziek, zoals Richard Strauss's "An Alpine Symphony", wat een muzikale beschrijving is van oplopende en dalende een berg, met 22 sectietitels zoals "Nacht," "Sunrise", "door de Waterval, "" in struikgewas en onderborstelig op het verkeerde pad, "" Summit "," nevels stijgen "en" storm en afkomst ". Beethoven's Symphony No. 6 is ook duidelijk programmeermuziek, met getiteld bewegingen en instrumentale afbeeldingen van vogelgesprekken, landdansen en een storm. Sommigen kunnen de animators van Disney bekritiseren voor het leveren van een picturale interpretatie van Bach's Toccata en Fuga in D Minor, maar niemand kan een extramusische associatie voor Dukas's "The Sorcerer's Apprentice".

Tijdens de twintigste eeuw droegen de toegenomen invloed van het modernisme en andere anti-romantische trends bij tot een afname van de aandacht voor programmamuziek, maar het publiek bleef genieten van dergelijke stukken zoals Arthur Honegger's weergave van een stoomlocomotief in Pacific 231. inderdaad , Percy Grainger's Onvolledige Orkestrale Fragment Train Music maakt gebruik van dezelfde functie. Deze muziek voor groot orkest toont een trein die in de bergen van Italië bewegen.

Muziek die is samengesteld aan begeleiding Opera en ballet is natuurlijk programmeermuziek, zelfs wanneer apart wordt gepresenteerd als een concertstuk. Aaron Copland was geamuseerd toen een luisteraar zei dat toen ze luisterde naar 'Appalachian Spring', ze 'de Appalachians kon zien en de lente voelde,' de titel was van een last-minute gedachte, maar het is zeker programmeermuziek. Filmscores zijn altijd programmeermuziek en sommige van hen, zoals de muziek van Prokofiev voor "Alexander Nevsky", hebben een plaats gevonden in het klassieke concertrepertoire.