Zonder grenzen The Life Music of Peter Gabriel

We controleren uw browser flycom

Nicholas Rodney Drake (19 juni 1948 - 25 november 1974) Was een Engelse singer-songwriter bekend om zijn akoestische gitaar-gebaseerde nummers. Hij vond tijdens zijn levensduur geen breed publiek, maar zijn werk heeft geleidelijk bredere kennisgeving en erkenning bereikt. Drake tekende aan eilandrecords toen hij 20 jaar oud was en een student aan de Universiteit van Cambridge. Hij bracht zijn debuutalbum uit, vijf bladeren links, in 1969. Hij nam nog twee albums-Bryter Layter (1971) en Pink Moon (1972) op. Noch verkocht meer dan 5.000 exemplaren bij de eerste release. Zijn terughoudendheid om live uit te voeren, of geïnterviewd te worden, heeft bijgedragen aan zijn gebrek aan commercieel succes. Er is geen videovideo's van de volwassen drake; Hij werd alleen in stilstaande foto's en in huisvideo van zijn jeugd gevangen.

Drake leed aan depressie, vooral tijdens het laatste deel van zijn leven, een feit dat vaak in zijn songtekst weerspiegelde. Na voltooiing van zijn derde album, de roze maan van 1972, trok hij zich terug uit zowel live-prestaties en opname, die zich terugtrok naar het huis van zijn ouders in het platteland van Warwickshire. Op 25 november 1974 stierf Drake uit een overdosis amitriptyline, een voorgeschreven antidepressivum; hij was toen 26 jaar oud. Of zijn dood een ongeluk of zelfmoord was, is niet opgelost.

Drake's muziek bleef beschikbaar via het midden van de jaren zeventig, maar de release van 1979 van de retrospectieve album Fruit Tree liet zijn back-catalogus opnieuw beoordeeld. Tegen het midden van de jaren tachtig werd Drake als invloed door dergelijke artiesten gecrediteerd als Robert Smith of the Cure en Peter Buck of R.. . In 1985 bereikte de Dream Academy de Britse en Amerikaanse grafieken met "Life in Northern Town", een liedje geschreven en gewijd aan Drake. Tegen het begin van de jaren negentig was hij gekomen om een ​​bepaald type "gedoemde romantische" muzikant in de VK-muziekpers te vertegenwoordigen en werd vaak geciteerd als een invloed van kunstenaars, waaronder Kate Bush, Paul Weller, Aimee Mann, Beck en de zwarte kraaien. Zijn eerste biografie verscheen in 1997, volgde in 1998 door de documentaire film een ​​vreemde onder ons.

-: vroege leven

Drake's vader, Rodney Shuttleworth Drake (1908-1988), verplaatst naar Rangoon, Birma, in het begin van de jaren 1930 als ingenieur met de Bombay Burmah Trading Corporation. In 1934 ontmoette Rodney Molly Lloyd (1916-1993), de dochter van een senior lid van de Indiase civiele dienst. Rodney heeft in 1936 voorgesteld, hoewel ze een jaar moesten wachten totdat ze 21 werd voordat haar familie hen kon trouwen. Nick werd geboren in 1948. In 1950 keerde het gezin terug naar Engeland om in Warwickshire te wonen in hun huis, verre leys, in Tanworth-in-Arden, ten zuiden van Birmingham, waar Rodney uit 1952 werkte als de voorzitter en het management-directeur van Wolseley Engineering.

Nick's oudere zus, Gabrielle, werd een succesvolle schermactrice. Beide ouders schreven muziek. Opnames van de liederen van Molly, die sinds haar dood aan het licht zijn gekomen, zijn vergelijkbaar in toon en vooruitzicht op het latere werk van haar zoon; Ze deelden een soortgelijke fragiele vocale levering en Gabrielle en biograaf Trevor Dann merkten een parallelle onheilspellende en fatalisme in hun muziek. Aanmoedigd door zijn moeder, leerde Drake op jonge leeftijd piano te spelen en begon nummers te componeren die hij op een reel-to-reel-bandrecorder opneemde die ze in de woonkamer van de familie hield.

In 1957 werd Drake naar Eagle House School gestuurd, een voorbereidende internaat in de buurt van Sandhurst, Berkshire. Vijf jaar later ging hij naar Marlborough College, een openbare school in Wiltshire die ook was bijgewoond door zijn vader, grootvader en overgrootvader. Hij ontwikkelde een interesse in de sport en werd een volleerde 100- en 200-yard-sprinter, die het open team van de school in 1966 vertegenwoordigde. Hij speelde Rugby voor het C1-huisteam en werd in zijn laatste twee termen een huiskapitein geplaatst. Schoolvrienden herinneren aansling als zelfverzekerd, vaak afstandelijk en "rustig gezaghebbend". Zijn vader herinnerde zich: "In een van zijn rapporten [de hoofdmeester] zei dat niemand van ons hem heel goed leek te kennen. Helemaal door met Nick, mensen kenden hem niet erg veel."

Drake speelde piano in het schoolorkest en leerde klarinet en saxofoon. Hij vormde een band, de geparfumeerde tuiniers, met vier schoolgenoten in 1964 of 1965. Met Drake op piano en af ​​en toe alto sax en zang, de groep voerde Pye International R & B covers en jazz standards, evenals Yardbirds en Manfred Mann songs. Chris de Burgh gevraagd om de band te komen, maar werd afgewezen als zijn smaak was "te poppy".

Drake's aandacht aan zijn studies verslechterd en, hoewel hij een jaar in Eagle House was versneld, bij Marlborough hij zijn studie verwaarloosd ten gunste van de muziek. In 1963 bereikte hij zeven GCE O-Levels, minder dan zijn leraren had verwacht werd, bij gebreke "Physics with Chemistry". In 1965, Drake betaalden £ 13 (equivalent tot £ 254 in 2019) voor zijn eerste akoestische gitaar, een Levin, en werd al snel te experimenteren met open stemming en-finger picking technieken.

In 1966 ingeschreven Drake op een tutorial college in Five Ways, Birmingham, waar hij een beurs won om te studeren aan Fitzwilliam College, Cambridge. Hij vertraagde opkomst tot zes maanden te besteden aan de Universiteit van Aix-Marseille, Frankrijk, te beginnen in februari 1967, waar hij begon gitaar te oefenen in alle ernst. Om geld te verdienen, zou hij busk met vrienden in het centrum van de stad. Drake begon om cannabis te roken, en hij reisde met vrienden naar Marokko; volgens reisgenoot Richard Charkin "dat was waar je de beste pot". Hij meest waarschijnlijk begonnen met het gebruik van LSD, terwijl in Aix, en de teksten geschreven tijdens deze periode in het bijzonder voor "Clothes of Sand" - suggereren een interesse in hallucinogenen.

-: Cambridge

Drake keerde terug naar Engeland in 1967 en verhuisde naar flat van zijn zus in Hampstead, Londen. Dat oktober schreef hij zich in Fitzwilliam College, Cambridge om te studeren Engels Literatuur. Zijn docenten vond hem helder, maar ongemotiveerd en niet bereid om zichzelf toe te passen. Zijn biograaf, Trevor Dann, merkt op dat hij moeite had het verbinden met het personeel en medestudenten, en dat inschrijving foto's uit die tijd portretteren een norse jongeman. Cambridge nadruk gelegd op zijn rugby en cricket teams, maar tegen die tijd Drake interesse in de sport had verloren, de voorkeur aan een verblijf in zijn college kamer roken cannabis en het afspelen van muziek. Volgens collega-student Brian Wells, "zij waren de rugger buggers en we waren de koele mensen roken dope".

In september 1967 Drake ontmoette Robert Kirby, een muziek-student die op ging naar veel van de string en houtblazers regelingen voor Drake's eerste twee albums te schrijven. Tegen die tijd had Drake de Britse en Amerikaanse volksmuziek scènes ontdekt en werd beïnvloed door artiesten als Bob Dylan, Donovan, Van Morrison, Josh White en Phil Ochs. Hij begon met optreden in lokale clubs en koffiehuizen in Londen, en in februari 1968, tijdens het spelen van steun aan Country Joe and the Fish in het Roundhouse in Camden Town, maakte een indruk op Ashley Hutchings, bassist met Fairport Convention. Hutchings herinnert onder de indruk van Drake's gitaar vaardigheid, maar nog meer door zijn imago: "Hij zag eruit als een ster Hij zag er prachtig uit, leek hij 7 ft [hoog] zijn."

carrière

Drake nam zijn debuutalbum Five Leaves Left later in 1968, met Boyd als producent. Hij moest lezingen om te reizen over te slaan met de trein naar de sessies Sound Techniques studio, Londen. Geïnspireerd door John Simon's productie van Leonard Cohen's album Songs of Leonard Cohen, Boyd was enthousiast dat Drake's stem zou worden vastgelegd in een soortgelijke hechte en intieme stijl, "zonder glimmende pop reverb". Hij zocht naar een string arrangement vergelijkbaar met Simon's bevatten "zonder overweldigend. Of klinkende cheesy". Om steun te bieden, Boyd ingelijfd diverse contacten van de London folk rock scene, met inbegrip van Fairport Convention gitarist Richard Thompson en Pentangle bassist Danny Thompson (geen familie).

Post-productie moeilijkheden vertraagde de release van enkele maanden, en het album werd slecht verkocht en ondersteund. In juli, Melody Maker beschreven Five Leaves Left als "poëtisch" en "interessant", hoewel NME in oktober schreef dat er "nog lang niet genoeg variatie om het onderhoudend". Hij kreeg weinig hoorspel buiten shows met meer vooruitstrevende BBC dj's zoals John Peel en Bob Harris. Drake was ongelukkig met de inlay huls, welke nummers in de verkeerde rijklare gedrukt en gereproduceerd verzen weggelaten uit de opgenomen versies. In een interview, zijn zuster Gabrielle zei: "Hij was heel geheimzinnig ik wist dat hij was het maken van een album, maar ik wist niet welk stadium van voltooiing was het op, totdat hij liep in mijn kamer en zei. 'Daar ben je.' Hij gooide het op het bed en liep naar buiten!"

bryter layter

Drake beëindigde zijn studies in Cambridge negen maanden voor het afstuderen en in het najaar van 1969 verhuisde naar Londen. Zijn vader herinnerd worden "hem lange brieven te schrijven, te wijzen op de nadelen van de weg te gaan van Cambridge. Een diploma was een vangnet, als het je lukt om een ​​diploma te krijgen, je hebt tenminste iets om weer op te vallen; Zijn antwoord op dat was dat een vangnet het enige was dat hij niet wilde. "Drake bracht zijn eerste paar maanden in Londen door met de plaats van plaats naar plaats, af en toe verblijft in de Kensington Flat van zijn zuster, maar meestal slaapt op de banken en verdiepingen van vrienden. Uiteindelijk, in een poging om een ​​of andere stabiliteit en een telefoon in het leven van Drake te brengen, organiseerde Boyd en betaalde en betaald voor een vloerbedden in Belsize Park, Camden.

Op 5 augustus 1969 heeft Drake vijf nummers opgenomen voor de John Peel-show van BBC's ("Cello-nummer", "Drie uur", "River Man", "Tijd van geen antwoord" en een vroege versie van "Bryter Layter"), waarvan er drie de volgende nacht werden uitgezonden. Een maand later, op 24 september, Hij opende voor Fairport Convention in The Royal Festival Hall in Londen, gevolgd door verschijningen bij Folk Clubs in Birmingham en Hull. Folk Singer Michael Chapman zei over de uitvoeringen:

de folkies deden niet mee; [ze] wilden liedjes met choruses. Ze misten het punt volledig. Hij zei de hele avond geen woord. Het was eigenlijk heel pijnlijk om te kijken. Ik weet niet wat het publiek verwachtte, ik bedoel, ze moeten weten dat ze geen zee-shanties zouden krijgen en zingen met een Nick Drake Gig!

roze maan

Hoewel eiland noch verwacht noch een derde album wilde, naderde Drake hout in oktober 1971 om te beginnen met werken aan wat zijn laatste release zou zijn. Sessies vonden plaats over twee nachten, met alleen drake en hout in de studio. De sombere nummers van de roze maan zijn kort en het album van elf-track duurt slechts 28 minuten, een lengte die wordt beschreven door hout als "bijna goed, je zou het echt niet langer willen zijn." Drake had ontevredenheid uitgesproken over het geluid van Bryter Layter en geloofde dat de string, messing en saxofoonregelingen resulteerden in een geluid dat "te vol, te uitgebreid" was. Drake verschijnt op roze maan alleen vergezeld door zijn eigen zorgvuldig geregistreerde gitaar opslaan voor een piano-overdub op het titelnummer. Wood zei later: "Hij was erg vastbesloten om deze zeer grimmige, blote record te maken, hij wilden dat het hem meer is dan wat dan ook, en ik denk, op sommige manieren, is roze maan waarschijnlijk meer als Nick is dan de andere twee records . "

Drake leverde de tapes van Pink Moon aan Chris Blackwell op Island Records, in tegenstelling tot een populaire legende die beweert dat hij ze op de receptionist's bureau zette zonder een woord te zeggen. Een advertentie voor het album in Melody Maker in februari geopend met "Pink Moon-Nick Drake's nieuwste album: de eerste die we ervan hoorden was toen het klaar was." Roze maan verkocht minder kopieën dan zijn voorgangers, hoewel het een aantal gunstige beoordelingen ontving. In Zigzag schreef Connor McKnight: "Nick Drake is een kunstenaar die nooit vervalsen, het album maakt geen concessie aan de theorie dat muziek escapist zou moeten zijn, het is gewoon één muzikant van het leven op dat moment, en je kunt niet om meer dan dat."

Blackwell Felt Pink Moon had het potentieel om Drake naar een reguliere publiek te brengen; Zijn personeel was echter teleurgesteld door de onwil van Drake om het te promoten. A & R-manager Muff Winwood herinnerde "zijn haar uit" in frustratie en zei dat zonder de enthousiaste steun van Blackwell "de rest van ons hem de boot zou hebben gegeven". Bij Boyd's aandringen stemde Drake akkoord met een interview met Jerry Gilbert of Sounds Magazine. De "verlegen en introverte" drake sprak over zijn afkeer van live verschijningen en weinig anders. "Er was geen enkele verbinding," zei Gilbert. "Ik denk niet dat hij één keer contact met me heeft gemaakt. ' Ontmoedigd en ervan overtuigd en zou hij niet opnieuw kunnen schrijven, drake ging met pensioen van muziek. Hij speelde met het idee van een andere carrière en beschouwde het leger. Zijn drie albums hadden samen minder dan 4.000 exemplaren verkocht.

-

In de maanden na vrijlating Pink Moon's, werd Drake steeds asociaal en afstandelijk. Hij keerde terug naar wonen in het huis van zijn ouders in Tanworth in Arden, en terwijl hij de regressie kwalijk, hij accepteerde dat zijn ziekte het noodzakelijk maakte. "Ik doe niet alsof het thuis," zei hij tegen zijn moeder, "maar ik kan het nergens anders te dragen." Zijn terugkeer was vaak moeilijk voor zijn familie, als Gabrielle zei: ". Good dagen in het huis van mijn ouders waren goede dagen voor Nick en slechte dagen waren slechte dagen voor Nick En dat was wat hun leven draaide rond, echt"

MIQ eisen moeten worden geschrapt voor de meeste gevaccineerde internationale reizigers hier aankomen, deskundigen beweren, gezien de Covid-19 risico ervan is nu meestal minder dan die op dit moment voor Aucklanders.

Een groep Otago University-onderzoekers hebben ook voorgesteld dat de behoefte aan een set strakke besturingsmaatregelen zoals vaccinatie, testen - en potentieel wat thuisquarantine - voor mensen die uit Auckland reizen naar andere regio's.

In een nieuwe analyse, Dr. Lucy Telfar Barnard, Dr. Jennifer Summers, Lesley Gray and Professors Michael Baker en Nick Wilson, pored over gegevens om te beantwoorden of MIQ-vereisten voor internationale reizigers - en een gebrek aan quarantaine tussen Auckland en andere regio's zijn - Op passende wijze weerspiegelde de daadwerkelijke relatieve risico's van CVID-19-infectie tussen verschillende locaties.