Beyond Vertegenwoordiging in de muziek en Media, gendergelijkheid Will Take A Revolution

De alomtegenwoordige trend van de mannelijke headliners op grote muziekfestivals is iets dat tot in onze God van de zon Festival heeft druppelde, jaar na jaar. Hoewel de selectie van de eerste lijn musici doesnt vereisen een anti-female artist sentiment van onze studenten of ASCE, het is een vooroordeel dat kan en moet worden aangepakt. Met niet een God van de zon headliner in de afgelopen 10 jaar het vrouwelijke geslacht of met inbegrip van een vrouw in de band, de UCSD Guardian Editorial Board dringt ASCE te sterk overwegen een vrouwelijke artiest als de eerste lijn artiest toekomst zonnegod Festival opstellingen. Door dit te doen, kan ASCE proactieve maatregelen te nemen op het aanpakken van de matte vertegenwoordiging van vrouwelijke kunstenaars in de muziekindustrie en erkennen op een openbare niveau van de hoeveelheid talent en hard werk dat gaat in muziekproducties van alle geslachten over het hele spectrum.

God van de zon Festival is zeker niet alleen consequent met mannelijke headliners en performers. Het nemen van 2015 festival posters en bewerken van hen aan de mannelijke acteurs te verwijderen, Kristine Cannon van SheKnows. OM belicht de grotendeels mannelijk overwicht in deze grootschalige, meerdaagse concerten. De meest inclusieve festival was Governors Ball in NYC, het tellen van een totaal van 66 kunstenaars, waarvan 20 vrouwen waren. Lollapalooza in Chicago bijgevuld uit op 34 acts, waaronder een vrouw uit van 135 totaal. Het grootste verschil opgemerkt door Cannon was Coachella in Indio, CA. Coachella had 162 bands in het algemeen, 22 met inbegrip van een vrouwelijke muzikant. Ter referentie, de zonnegod Festival headliners voor de afgelopen 10 jaar, vanaf 2016 terug tot 2006, zijn als volgt: Miguel, Snoop Dogg, Diplo, Kendrick Lamar, Silversun Pickups, Wiz Khalifa, Drake, N * E * R * D , Coheed en Cambria, T.. en My Chemical Romance.

Vrouwelijke musici wordt afgesnauwd voor de headliner spot, of zelfs de eerste regel van de muziek festival posters, is het product van mannelijke dominantie in de muziekindustrie. In een diepgaand Pitchfork interview, producer-zangeres Bjork commentaar op de realiteit ze geconfronteerd als een vrouwelijke muzikant - die de man in de productie studio worden gecrediteerd voor haar werk, ondanks Bjork zijnde de primaire singer / songwriter en muziekproducent. Zij haar begeleidende mannelijke producenten zouden eigendom van het album gemaakt door Bjork ontkennen, de perceptie dat Bjork was niet de originator blijft alomtegenwoordig. Experimentele pop artist Grimes heeft iets soortgelijks ontevredenheid met de muziekindustrie in een interview met The Fader, waarin staat dat elke poging voor haar de productie kant van haar eigen muziek in een studio leidde tot de ingenieurs niet toe te staan ​​haar naar de apparatuur te gebruiken over te nemen, terwijl mannen konden toegang tot het gemakkelijk hebben.

Ik ben niet verbaasd om te leren dat, in de muzikale wereld, zoals in alle andere kringen, de bevrijding van spraak genereert een omwenteling, dat het dan moeilijk te beheersen, schreef ze in de posten, die je kunt zien, in zowel in het Frans en vertaald naar het Engels, hieronder. Ieder van ons heeft een min of meer vaag vorm van intimidatie ervaren, seksistische opmerkingen, net als al onze zusters die wandelen in kantoren, die thuis te komen 's avonds laat, die afkomstig zijn uit beroepen radicaal verschillend van de onze.

Zij voegde hieraan toe: Als een vrouw in een kantoor platenmaatschappij is een vrouw als alle andere. Een lichaam in een fotoshoot; de fotograaf houdt de lens op het niveau van zijn kruis. Een lichaam in een studio, als een hand omhoog gaat de rug, is het tijd voor de knuffel pauze. Een lichaam geconfronteerd met een journalist, die grijpt zijn hand te likken haar vingertoppen, dus u bent biseksueel, vind je het in de kont?'

Ik ben een zanger. Ik herken in de ogen van mijn zussen wat ik heb gekend, ze hebben het ook bekend; we hebben allemaal dat kleine gloed. Ik weet nauwelijks van uitzondering op de wreedheid van deze realiteit: dit is ons lichaam. Alle vrouwen, alle vrouwen. Al mijn zussen, sterrenhemel, glorieuze, vloeibaar goud. Mijn zus, die het slachtoffer is van transphobia. Mijn zus, die het slachtoffer is van homohaat. Mijn zus, die alleen met haar geheugen.

Laat er respect, laat er een horizontaliteit van meningsuiting zijn. Laat de stem weer uitgegroeid tot een instrument van bevrijding. Ik zou zelfs zeggen dat het tijd is voor ons allemaal zitten aan dezelfde tafel ,; is het tijd om deze vervelende, angstaanjagende bespreking van patriarchaal geweld te beginnen in alle ernst. Het is tijd om het te deconstrueren, om het te ontleden.

zeggende dat vrouwen niet moeten betalen voor Mens Fouten, voegde de zanger toe: ik zou willen dat we anders denken over de macht. jonge vrouwelijke kunstenaars. Laat ze hun werken niet stelen, laat ze zichzelf seksualiseren zoals ze willen.

ik ben de bondgenoot van al mijn zussen, waar ze zich ook in hun eigen toezeggingen of hun eigen overtuigingen bevinden. Ik sta in solidariteit met degenen die spreken en degenen die besluiten hun vuisten te balanceren. Wanneer geweld systemisch is, creëert het ook een gezin. In stilte, zonder elkaar te zien, op een afstand, levend of dood, kennen we elkaar.

Christine & The Queens gaf onlangs advies aan die worstelen tijdens de Coronavirus-gehandhaafde lockdown. Ik denk dat het ding dat ik mezelf kan doen om behulpzaam te zijn, in plaats van zingen, is om in te blijven en dit is wat ik tegen mezelf zeg als ik me een beetje laag voel, zei ze.

In onze recente aflevering had Freak Rocker Frank Zappa een paar keuzewoorden te zeggen over het opnemen van vrouwelijke muzikanten in zijn band, de moeders van de uitvinding. Ik denk niet dat er een meisje eromheen is dat zou passen bij wat we doen, zei Zappa. Hij leek te praten voor rock n roll gezien het gebrek aan vrouwen in de leidende banden van de jaren zestig en 70s.

ik denk gewoon niet dat het praktisch is, ging Zappa verder. Niet voor wat we doen. Het is gewoon niet praktisch. Ik denk niet dat er een meisje eromheen is dat past in wat we doen. Ik hou gewoon ... Ik hou van het personeel niet de hele tijd, maar het lijkt erop te gebeuren, en ik zou het haten om een ​​meisje in te houden, nieuwe publiciteitsfoto's te krijgen, en dan het arme ding bombarderen in het midden van een rondleiding.

het is niet echt duidelijk waar Zappas-borstel van de dames uitkwam tijdens dit interview - Percussionist Ruth Underwood was een integraal onderdeel van zijn band in het midden van de jaren 70, en Zappa had geen kwaliteit Het idee dat meisjes de druk van het leven op de weg niet kunnen verwerken, was op dat moment gewoon genoeg in de muziekindustrie.

we begonnen zich af te vragen of alles echt was veranderd over de tussenliggende jaren. Natuurlijk, Rolling Stone was niet de naam van een oude dames van het jaar zoals ze deed met Joni Mitchell in 1971, maar het zijn van vrouwen in de industrie is absoluut geen zonneschijn en rozen. Man-of-Many-Bands Jack White - Wie heeft vaak samengewerkt met vrouwelijke muzikanten in zijn carrière - zei dit in een recent interview:

het is een echte schande dat als een vrouw doorgaat met een instrument, het is bijna een nieuwigheid. Zoals, oh, is niet zo schattig. Het is een schande dat in 2014 een klein beetje van wat er aan de hand is in de perceptie in de kamer.

Janis Joplin was de eerste, en misschien de enige, big-time vrouwelijke rock n roller, maar het kwam tegen een prijs. Ze had niet het soort schoonheid dat nodig is van vrouwelijke sterren, dus ze leefde snel en hard in een zoektocht en wordt gezien als, een van de jongens.

seksisme heeft haar gedood. Iedereen wilde deze sexy kuiken die heel sexy zong en veel energie had ... en mensen bleven een van de dingen over haar zeggen was dat ze maar een van de jongens was ... dat is een echte seksistische bullshit-reis, want dat was haar hoofd rond ... ze was een van de vrouwen. Ze was een sterke, groovy vrouw. Smart, weet je? Maar ze werd geneukt.

Veel vrouwen hebben gezegd dat het hele veld van rockmuziek niets meer is dan alleen een grote, mannelijke, chauvinistische rip-off. En wanneer ik zeg: hoe zit het met Janis Joplin, dat heeft ze het gehaald? En ze zeggen: Oh, haar. En het lijkt veel vrouwen lib-mensen lastig te vallen die je zo van tevoren seksueel zijn.

Nou dan is dat hun probleem. Niet van mij. Ik heb nooit nauwelijks met iemand in Dames Lib. Ik ben nog niet door iedereen aangevallen. Hoe kunnen ze me aanvallen? Ik vertegenwoordiger alles wat ze zeiden dat ze willen. Je weet wat ik bedoel? Nou, ik heb hierover een mening. Het is een soort van: u bent waar u genoegen neemt. Weet je wat ik bedoel? Je bent maar zoveel als je genoegen neemt. Als ze genoegen nemen met SomeDogys zijn vaatwasser die hun eigen fucking-probleem is. Als je daar niet mee bezig bent en je blijft het vechten, weet je, je zult alles eindigen wat je wilt zijn. Hoe kunnen ze me aanvallen? Ik doe gewoon wat ik wilde en wat juist voelt en niet bezocht voor onzin en het werkte. Hoe kunnen ze daar boos op zijn?

Voor het grootste deel vond ik dat ze in eerste instantie me altijd met de vrouwen hebben ingehaald. Terwijl ik in feite niet was wat de meeste vrouwen aan het doen waren. Mijn peer-groep was echt Phil Ochs en Dylan en Eric en David Blue. Eigenlijk dat was mijn peer-groep. Ze lieten me bij Judy Collins, die in die tijd niet echt schreven, en Baez. Vooral dat ik een vrouw was met een akoestische gitaar. ... Toen gingen ze me in met Janis en Carly.

Mitchell was nooit geïnteresseerd in het passen in een doos die voor haar is gemaakt door de media of door registratiebedrijfsleiders. Helaas, niet veel vooruitgang is geboekt - de muziekindustrie moet nog worden herinnerd dat vrouwen is geenszins een muzikaal genre. Zien:

Kurt Cobain was altijd open over zichzelf identificeren als een feministe, wat niet verwonderlijk is gezien het feit dat hij kwam via dezelfde Olympia / Seattle music scene die voortgebracht bands als Bikini Kill en L7, en de Riot Grrl beweging.

Muziek is al in een of andere vorm voor alle beschavingen, en dus heeft seksisme. Vooroordeel tegen vrouwen kan worden gezien in de geschiedenis van de muziek en de nog steeds heersende vandaag in alle niveaus van de muziekindustrie.

Danielle Molan, Director of Music in het Mount, wijst erop dat seksisme in de muziek is rond voor een lange tijd, gaan de hele weg terug naar de klassieke muziek in het westen van de geschiedenis. Ze merkt op dat mensen weten mannelijke componisten van klassieke muziek, maar naast niets weten geen vrouwelijke componisten.

Naast het gebrek aan behoud van de muziek van de vrouwen, een deel van het probleem ligt in het feit dat veel getalenteerde en in staat zijn vrouwelijke componisten had niet het gevoel dat ze kon slagen in een dergelijk veld als gevolg van de cultuur van de tijd, Molan opmerkingen, Als ze weten dat hun muziek zal nooit worden uitgevoerd op grond van hun geslacht, waarom proberen?

Terwijl het nemen van een blik op de moderne redenen voor de afwezigheid van vrouwelijke componisten in de geschiedenis, Molan wonderen, Wie beslist wat jonge muzikanten leren op school? Is die beslissing voornamelijk plaats door mannen?

Sprekend over moderne ondervertegenwoordiging, Molan zei dat de hedendaagse vrouwelijke componisten kunnen succesvol zijn in hun werk, en kan uitvoeren, uitvoeren en leren muziek; Echter, er is nog steeds een zeer merkbaar verschil in vrouw naar man-vertegenwoordiging in muziek. Bijvoorbeeld, hier in Philadelphia in de kathedraal Basiliek van de Heiligen Peter en Paul, een vrouwelijke directeur van de muziek wordt gebruikt, maar het is een van de vijf kathedralen om een ​​vrouw om die positie in dienst. Er zijn 193 Kathedralen in de Verenigde Staten.

Net als in veel andere gebieden, een vrouwelijke muzikant moet zichzelf bewijzen op een andere manier dan een mannelijke. en helaas Molan zegt: Alleen de echt uitzonderlijk, en zelfs voor hen is het nooit gemakkelijk.

Outside of klassieke muziek in een meer moderne setting, staan ​​een paar vrouwelijke musici als degenen die de weg in de muziek industrie vandaag geplaveid voor vrouwen. Gina Princivalle 21, zegt: Als ik denk aan seksisme in de muziekindustrie de eerste vrouwen naar mijn mening te komen zijn Carole King, Joni Mitchell en de Supremes. Ze waren enkele van de eerste vrouwen om groot in de muziekindustrie en het gezicht seksisme in de jaren zestig en zeventig zijn.

Princivalle is niet de enige die deze vrouwen als de vrouwen die de industrie veranderd voor vrouwen herkennen. John Curry, een leraar Engels in het Mount, studeerde Carole King in graduate school, en hij spreekt tot haar leven als een vrouwelijke muzikant in de jaren '60 en '70.

Curry zei, King was een zeer succesvol songwriter met haar man Gerry Goffin. . . [Ze] uitgegaan van een meer traditionele en huishoudelijke rol door het verhogen van hun twee dochters, omdat de muziekindustrie werd door mannen gedomineerde met mannen over het algemeen het schrijven en produceren van de meeste van de populaire liedjes op de radio.

Koning geen vertrouwen in haar vermogen als performer en zanger, maar na haar scheiding, met steun van Joni Mitchell, ze overwon haar onzekerheden en ging over tot de muzikale icoon we haar kennen als vandaag.

Koning maakte sprongen voor vrouwen in de muziek, maar dat betekent niet dat ze nog dont gezicht strijd. Enkele van de grootste kunstenaars op de planeet hebben opengesteld over hun strijd als vrouwen in de muziek, zoals de wereldwijde super-ster Taylor Swift. In een interview met CBS Sunday Morning, Taylor Swift, sprak over de dubbele moraal die vrouwen.

Deze uitdagingen waarmee vrouwen op een aantal van de grootste podia in de wereld, ook voor die in onze lokale gemeenschappen. Maggie Pensabene 22, die betrokken is bij het theater, Glee Club en Sweet Madelines, heeft al seksisme gezien in haar betrokkenheid met muziek. Pensabene zegt dat ze heeft gewerkt met regisseurs die vaak zou het voordeel van de mannelijke leads en zijn extra hard op de vrouwen die, naar mijn mening, waren harder werken.

De dubbele moraal geplaatst op vrouwen in de muziek zijn net zo duidelijk in muziektheater zoals ze zijn in de mainstream muziek gezien. De nadruk gelegd op vrouwen lichamen, in het bijzonder in de muziek, kan super schadelijk voor de geestelijke gezondheid van jonge vrouwen die werken net zo hard en zijn net zo getalenteerd en niet dezelfde kansen krijgen, Pensabene zei ..

Vrouwelijke musici hebben de weg vrijgemaakt voor andere vrouwen om succesvol te zijn in manieren ze anders niet zou bereiken, maar helaas, er is nog een lange weg te gaan in de strijd voor gelijkheid voor alle vrouwen in de muziek.