Deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.
wat kan ik doen om dit op te lossen?
De naam Faust en het adjectief Faustiaanse zijn als het symbool van de supra-intellectuele als ze zijn van het tragische. Dergelijke concepten achtervolgen Duitse culturele leven en heb talloze discussies in de filosofie, literatuur, beeldende kunst en muziek, vooral in de tweede helft van de negentiende en vroege twintigste eeuw wordt gevraagd. Door deze een breed traject kan worden getraceerd van Zelters kleurrijke verslag van de eerste instelling van Goethes Faust - gecomponeerd door prins en ingestudeerd door een koninklijke cast in Berlijn in 1816 - Alfred Schnittkes Faust opera van 1993. Tussen deze twee uitvoeringen, een floodtide van muzikale interpretaties van Goethes Faust ontstaan; deze onderzoeken het thema van de liefde, zo centraal in de opera, en de daarmee samenhangende thema's van verlossing voor zowel Gretchen en Faust.
Ondanks dit en ondanks de vele instellingen het heeft geïnspireerd, de centrale rol van Faust I en II in het Duits muziektheater blijft onontgonnen. In recente studies Hans Joachim Kreutzer (2003) heeft geconstateerd dat de muzikale retoriek van Faust I en II is organisch en centraal in zijn vorm, en Tina Hartmanns analyse van het muzikale materiaal in Faust (2004) sporen hoe het libretto is voortgekomen uit een heerlijk ingewikkelde web van musico-theatrale verbindingen in teksten: Goethes concept van een wereld theater in de proloog kan worden aangesloten op de barokke opera-traditie, bijvoorbeeld, en het koor liederen van de Nacht scène naar de barokke Passions of Graun en Bach. Deze conferentie zal opnieuw onderzoeken de muzikale oorsprong van Goethes Faust en verken de muzikale dimensies van haar erfenis. Zij zal trachten de muzikale furore als gevolg van Goethes Faust te ontdekken en te overwegen waarom zijn polemische tekst was zo resonant voor de generaties van componisten die hem opvolgde.
Papers duurt dertig minuten, gevolgd door tien minuten discussie tijd. Voorstellen voor individuele papers mag niet meer dan 300 woorden. Gelieve ook sturen een kort curriculum vitae van niet meer dan 150 woorden. De officiële talen van het congres zijn Engels en Duits. Abstracts moeten aan één van de volgende contactpersonen worden verzonden naar uiterlijk vrijdag 20 mei, 2011 aankomen:
De voorstellen zullen worden geselecteerd door de eind juni 2011; het volledige programma zal worden aangekondigd in september 2011. De organisatoren zijn van plan om een refereed volume van de geselecteerde conferentie bijdragen te publiceren.
Goethe's Faust, een werk dat sinds het einde van de achttiende eeuw de aandacht van componisten heeft aangetrokken en een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van de zang, opera en instrumentaal repertoire in de negentiende eeuw, hashad een rudimentaire invloed in muzikale sferen.
medewerkers: Mark Austin, Lorraine Byrne Bodley, NicholasBoyle, John Michael Cooper, Siobhán Donovan, Osman Durrani, Mark Fitzgerald, John Guthrie, Heather Hadlock, Julian Horton, Ursula Kramer, Waltraud Meierhofer, Eftychia Papanikolaou, David Robb, Christopher Ruth, Glenn Stanley, Martin Swales, JM Tudor
Winkel voor boeken op Google Play
interpretatie van Charles Gounod 's is de bekendste en meest gespeelde van elk podium of Orchestral behandeling van de Faust legende. Faust was een groot succes op itsfirst volledig gerealiseerd optreden in Milaan La Scala in lyriek 1862. De opera's, enorme verscheidenheid van de stemming en
Sommige onderwerpen gewoon een beroep doen op kunstenaars meer te doen dan anderen. We hebben symfonieën geïnspireerd door het voorjaar, het bos, de zee, de bergen, rivieren, de sterren en de planeten. Van fictie, er zijn Romeo en Julia, Cleopatra, Macbeth, en vrolijke dikke oude Falstaff. Een of andere manier, maar de schimmige figuur van Faust schijnt een soort van het record te houden. En het is deze plaat die ik graag te onderzoeken voor deze nieuwe serie artikelen.
Begin, kan er al dan niet een dokter zijn geweest, Johann Faust die in 1540 stierf, waardoor hij een reputatie achterliet omdat hij zijn ziel had verkocht aan de duivel, hoogstwaarschijnlijk door te veel te worden opgeleid in gebieden die zelfs vandaag onderaan zijn geleverd in gebieden ACHTvermachting in de ogen van bepaalde groepen met mind-sets die niemand goedkeuren, behalve zichzelf het onkenbaar kennen. Maar het patroon voor de man die aan de hand is, werd het best alleen gelaten en leidde de weg naar zoveel vergelijkbare verhalen. Waarom hoeveel oude universele horrorfilms kun je noemen met dat bericht?
In 1587 verscheen er een Volksbuch met het moralistische verhaal van Faust. Het ging heel snel over een dozijn edities en werd in heel Europa gelezen. Zijn zonde was die van speculatieve ambitie: verlangend om te genieten van de kardinale zonden met straffeloosheid. Zie je, Faust-as-Modern-Man of Faust-as-Prometheus was nog niet opgevat. Een uitgebreide editie kwam uit in 1590 en had faust het uitvoeren van allerlei goocheltrucs; Maar de bedrieger is natuurlijk door de Supreme Truckster op het einde en de morele behoorlijk blijft hetzelfde.
Na het zien hoe nutteloos het is om de toegestane materiaal-theologie, metafysica, en dus op Faust naar de verboden boeken om een heldere hulp te doen. Zodra hij zijn pact met Mephistopheles heeft gemaakt, lijkt deze Faust inhoud met praktische grappen totdat hij de enormiteit van de gevolgen realiseert. Snijd is de tak die rechtstreeks is gegroeid, is hoe de epiloog het resultaat beschrijft; En we zijn over om te voelen hoe hij zijn kansen verspilde in plaats van medelijden met zijn lot. Of dit nu is wat Marlowe in gedachten had, is niet bekend, maar het spel lijkt een dergelijk niet-moraliserend bericht te suggereren: als je slecht gaat doen, doe het dan in ieder geval goed!
wat zeker is, is dat van de verschillende opera's op basis van de Faust-legende, slechts een van hen op het materiaal van de Marlowe-versie - en dat is degene die het minst bekend is van het perceel. (Is er een moraal in die ergens?) Omdat de Duitse vertaling van dit stuk alleen beschikbaar was nadat Goethe was begonnen zijn meer epische versie van het verhaal, geloven de wetenschappers dat het geen invloed had op zijn wat dan ook. Dit is niet hier noch daar, omdat Goethes-versie helemaal anders is en zijn invloed op muziek immens is.
Nu is alles wat ik uit dit account heb weggelaten, de prachtige poëzie, de complexe filosofische problemen, de honderden of zo kleine personages, en het meest van wat Goethes maakt, Faust een van de grootste prestaties van de westerse literatuur. Aan de andere kant, dat is vrijwel wat de meest populaire muzikale vorm, die van Gounod, doet. Dus wat ik zou willen doen in deze reeks artikelen is de verschillende muzikale behandelingen van het Faust-verhaal, meestal de Goethe-versie traceren en zien hoe het hier is gebracht en redelijk behandeld.
het is interessant om op te merken dat Duitse componisten stilzwijgend overeengekomen om hun countrymans-versie van het Faust-verhaal in een opera in te stellen, waardoor het veld openstond als naar andere nationaliteiten. We zullen de route onderzoeken door Berlioz in de jaren 1840 in het volgende essay. Wat hier belangrijk is, is de invloed van La Damnation de Faust op Liszt en Wagner.
Liszt had ingesteld op een cursus van het populariseren van de piano als een vervanging voor een heel orkest - en zichzelf als de wonderkind die zijn stukken kon spelen zoals ze moest spelen - en om ons een reeks toongedichten te spelen - zijn bekritiseerd als een beetje te letterlijk.
(tot een moment om te dwingen, terwijl zoveel van ons oude timers de Lone Ranger associëren met het vierde deel van de William Tell Overture, niet te veel zijn zich ervan bewust dat tijdens het programma veel van Liszts Les Preludes werd gebruikt als een Mood-Setter.)
Liszts Faust Symphony is een welkome uitzondering omdat de componist de sfeer van het werk wilde uiten door een muzikale karakterstudie te doen van zijn drie hoofdpersonen: Faust, Gretchen en Mephistopheles. Hij was tegelijkertijd met het probleem met het probleem dat Beethoven geconfronteerd werd voordat die componist besloot om een koor in een symfonie te brengen: muziek kan niet specifiek zijn. Het kan verdriet of vreugde of pomp en omstandigheid portretteren, maar het is op verlies om in puur muzikale voorwaarden te specificeren die deze emoties voelt en wat hen veroorzaakt. Natuurlijk kan men het werk een titel geven, zoals door een waterval of falstaff: een symfonische synthese of het 1812-festivalanuppaart of wat dan ook. Maar dat is valsspelen, net als het gebruik van God redt de Queen en Marlborough SE VA-T-en Guerre in Beethovens Noisy Wellingtons-overwinning.
Daarom Liszt gaf zijn Faust beweging twee belangrijke thema's die worden verondersteld de twee kanten van de oude filosofen persoonlijkheid, en vervolgens een aantal andere dochteronderneming thema's die worden gepresenteerd in een turbulente modeshow, en er vervolgens (Fausts innerlijke strijd?) een laatste wegvallen van het tweede thema (al dan niet worden opgevat, als ik ergens gelezen, zoals Fausts zelf twijfels).
Dan Gretchen is gezien haar meer kinderlijke motieven, vol onschuld en liefde (waarvan er één kan het hij houdt van me zijn, houdt van me geen zaken uit de tuin Scene). Dan is de horens suggereren de aanwezigheid van Faust zelf, waarvan de thema's zijn verweven met die van haar in een soort liefde duet.
Maar wat moet men doen met de duivel? Nou, dit is waar het genie van de componist redt de dag. Ik ben de Geest dat ontkent is Mephistos zelf een beschrijving in het Goethe; en alle dingen geroepen voort uit de Leegte verdienen te worden vernietigd. Dus hier is een gigantisch teken dat niet kan maken in welk geval hij niet kan zijn eigen thema's, maar kan alleen vernietigen. Dus een groot deel van het derde deel is een verdraaiing van wat we horen in de Faust beweging. De thema's worden opgenomen, vervormd (denk aan Berlioz behandeling van de Geliefde thema in zijn Symphonie Fantastique) en gedraaid tot een duivelse fugue (wat anders?). Maar twee keer de Gretchen thema te horen is, onaangetast door Mephistos invloed, de grenzen van zijn macht en wat Faust ontbreekt tonen.
Nu is deze prachtige genoeg, maar Liszt de behoefte gevoeld om de laatste acht regels uit Goethes epos, de laatste twee zijn de beroemde Das Ewig Weibliche / zieht uns Hinan voegen (Het eeuwig vrouwelijke trekt ons verder). Deze worden toegewezen aan een mannenkoor en tegen het einde van een tenor, die wordt gegeven aan de Gretchen thema waarmee de woorden zingen.
Nu is het Liszt werk loopt een iets meer dan een uur en het lijkt bijna anti-climax aan een elf minuten werk over hetzelfde onderwerp te horen. Maar degene die ik in gedachten heb is Wagners Faust Overture, en het is zeker het overwegen waard. Het was oorspronkelijk gepland om het eerste deel van een volledige symfonie, maar het werd aan de kant gezet en Wagner was gemotiveerd om terug te keren toen hij hoorde over Liszts behandeling van het concept. Hij heeft nooit de bedoeling dat in de originele of gewijzigde vorm te publiceren, maar er zijn verschillende opnames van het en het is de moeite waard te vergelijken wat hij deed in ongeveer een zevende van de tijd die nodig was Liszt.
Het opent, natuurlijk genoeg, in een sombere stemming, gevolgd door een vreedzame (redding?), En dan weer door zware Beethovenesque crasht van het orkest. We hebben vervolgens hoort een tender thema dat ons misschien denken aan de heldin van Lohengrin, dan nog wat meer spanning, en een definitieve oplossing niet anders dan dat aan het einde van de Lohengrin Prelude. Een dergelijke beknoptheid is nogal atypisch van Wagner (zijn eerste daad van Gotterdammerung langer is dan de gehele La Boheme), en dit Overture moeten worden verplicht luisteren naar één die geïnteresseerd zijn in de problemen van het vertalen van literatuur in Music.
Charles Gounod zei dat hij Goethes Faust had gelezen op de leeftijd van 20. Tegen de tijd dat hij zijn kortstondige Sapho op het podium gezien, was hij vastbesloten om het verhaal te geven, in ieder geval het eerste deel, een muzikale omlijsting. Toevallig de librettist van Sapho stelde hem voor aan de librettist Jules Barbier, die net bij toeval is er gebeurd met een versie van Faust hebben dat hij Meyerbeer, die toevallig om het neer te zetten als een ontheiliging van de Duitse meesterwerk had aangeboden. Gounod kon niet geloven dat zijn geluk
Echter Barbiers libretto is gebaseerd op een toneelstuk Faust en Marguerite door een zekere Michele Carré, wiens toestemming nodig was. Hoewel hij op voorwaarde dat de woorden om slechts twee van de songs (De koning van Thule en het kalf, of Gold), verschijnt Carré altijd als co-librettist. Dit alles terzijde, de Opera draaide Gounods scoren af, maar een kleinere, minder grandioze theater aanvaard. Opening werd uitgesteld per jaar als gevolg van een soortgelijk werk wordt elders gegeven; en het was tijdens dit jaar dat Gounod meer geleerd van het ambacht van het voorbereiden van een opera, in tegenstelling tot cantates en andere vocale maar statische vormen van muziek.
Net als Carmen na, de oorspronkelijke Faust werd gegeven met gesproken dialoog tussen de onderling afgestemde feitelijke getallen. Maar als het eenmaal gevangen op in heel Europa, Gounod scoorde de dialoog als reciteren en dat is vrij veel de opera zoals we die vandaag kennen.
Wanneer Engels bariton Charles Santley raakte gecharmeerd van de rol van Valentine, Marguerites broer, wilde hij de rol opgebouwd en vroeg Gounod voor een aria in het Fair Scene op basis van de mooie melodie horen in de prelude. Gounod verplicht-waarvoor elke bariton daarna moet dankbaar zijn-en een Engels criticus leverde de teksten die beginnen met Zelfs dapperste hart kunnen zwellen. Nu (en dit kan een rol zijn in de geschiedenis van opera) moesten Franse woorden worden geleverd voor niet-Engelse uitvoeringen; En dat is hoe de mooie avant de Quitter Ces Lieux kwam!
Wat de opera zelf is, wordt de filosofie van Goethes eerste deel naar beneden gekookt tot een paar minuten van QVetching in Fausts opening monoloog. (Een lange scène met Wagner werd eerder in de opera-carrière uitgesneden.) Tegen de tijd roept Mephistopheles het beeld van Marguerite op ongeveer 20 minuten in de eerste wet, we weten dat dit een liefdesverhaal met bovennatuurlijke boventonen zal zijn.
In feite wordt de duivel zelf weinig meer dan de folklore-folklore. In deze opera lijken zijn bevoegdheden te zijn opgesloten om beelden op te roepen (hoewel hij niet in staat is om Faust te voorkomen, van het zien van een afbeelding van de veroordeelde gretchen tijdens de Walpurgis nachtsequentie), waardoor de wijnstroom van standbeelden wordt gebracht en zich omringd was door een kracht veld wanneer bedreigd door de drukte getrokken zwaarden. In tegenstelling tot de schijnbaar krachtigere demonen van moderne films, kreupt deze wanneer de zwaarden worden omgekeerd als kruisen (een goede regisseur kan hier omheen worden), hoewel de menigte volledig lijkt om hem seconden later te vergeten.
