Ecology zonder Nature

De geschiedenis van het geluidsontwerp

Sound design en muziek productie kan deel uitmaken van hetzelfde project, maar ze zijn verschillende creatieve processen. Sound design bouwt geluiden en effecten van de grond af, terwijl de muziek productie nummers en soundtracks schept.

Andere leden van het creatieve team

Tijdens de pre-productie, de sound design manager studies een script met de directeur om vitale geluiden en muziek te bepalen. Sommige bestuurders hebben duidelijke verwachtingen over hoe hun projecten zal klinken, terwijl anderen meer open staan ​​voor samenwerking. De sound design manager kan repetities bij te wonen om hen te helpen een passende soundtrack te ontwikkelen.

Productie

deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.

wat kan ik doen om dit op te lossen?

De afgelopen jaren hebben iets van een gouden tijdperk voor muziek documentaires, met de Oscar-winnende succes van Searching for Sugar Man en 20 Feet Van Stardom de openstelling van het gebied voor films over minder voor de hand liggende sterren. Montage van Heck, die nieuwe manieren om een ​​aantal van de meest populaire muzikanten van aanpak hebben gevonden: en zelfs een paar documenten, zoals Amy en Kurt Cobain - De laatste tijd is er een vloed van films over cult bands, vergeten lokale acts, en de achtergrond de spelers zijn geweest de afgelopen halve eeuw. Netflix heeft zo goed gedaan met muziek thema-films die hij in opdracht van een aantal van haar eigen, zoals Wat is er gebeurd, Miss Simone? en deze week grote Beyoncé druppel; en mede dankzij art-house patroons, Blu-ray kopers en abonnees premium-kabel, de markt voor films over muzikanten geworden lucratief genoeg dat zelfs de lange baan geschoven projecten als The Wrecking Crew en de arty Leon Russell schets Een gedicht een naakte persoon hebben het licht gezien van de dag. Het is een geweldige tijd om een ​​muziek-buff.

De lijst van 50 documentaires onder eigenschappen oude klassiekers, nieuwe favorieten, en een paar films die een breder publiek verdient. Het gaat over pop, hip-hop, rock, punk, R & B, jazz, country en folk; collectief, vertelt een verhaal van kunstvormen, culturen en business modellen in een overgangsfase. Het belangrijkste is dat deze documentaires (en uitzonderlijke concert films, voor het geval dat u benieuwd was) bevatten voorstellingen die zo essentieel zijn voor het begrijpen van deze kunstenaars als één van hun platen. Denk aan deze 50 titels als een tijdcapsule, nu al klaar om te worden geopend, volgend jaar, of tientallen jaren van nu.

50. It Might Get Loud (2008) Regisseur Davis Guggenheim begint met een eenvoudige, maar diepgaande idee voor It Might Get Loud: Het assembleren van drie gitaristen uit verschillende achtergronden en generaties, en krijgen ze te praten over hun invloeden, filosofieën, en technieken. Led Zeppelins Jimmy Page, U2s de Edge, en de White Stripes Jack White chatten met elkaar en met Guggenheim, meestal terwijl strak vast te houden aan hun instrumenten en stoppen om zo vaak voor een korte demonstratie. Er is een element van demystificatie hier, omdat deze drie heren blootleggen hun gewoonten en stijlen, het maken van hun werk geluid bijna alledaagse. Maar geleidelijk aan steeds duidelijker dat de pagina, Edge en White zijn allemaal voortdurend achtervolgen iets onuitsprekelijk. Ze hebben hun loopbaan doorgebracht om de perfecte omstandigheden te creëren om te krijgen wat ze daarna zijn; Het gebeurt gewoon dat ze ook het soort training en knowhow hebben om een ​​indrukwekkend scala aan geluiden uit een elektrische gitaar te maken, wanneer inspiratie.

49. Ondertekenen o De tijden (1987) Prinsen stijgen tot roem in de late jaren '70 en vroege jaren 80 had veel te maken met zijn live-daad, die onder de indruk maakte van drukte en critici met zijn eclecticisme, meedogenloze energie en subversieve seksualiteit . Toch totdat Prince het concertfilm teken maakte, de tijden (een bijna track-by-track re-creatie van het album met dezelfde naam), fans die niet konden krijgen voor zijn shows, konden alleen vluchtige glimpen zien van wat hij was : Via muziekvideo's en zijn occasionele tv- en filmprestaties. De kunstenaar probeerde zelfs teken o de tijden te maken om te zien, waardoor het uit de circulatie wordt gehouden na zijn oorspronkelijke beperkte theatrale run en VHS-afgifte. Sinds Princes Death is de film eindelijk begonnen aan de showtime af en toe op te lossen, de reputatie te verhogen. En het is ook een goede zaak: dit is een onschatbaar document van een revolutionaire Amerikaanse muzikant in zijn hoogtijdagen, het uitnodigend publiek uitnodigend in zijn intense, in de tijden surrealistische wereld van funk, rots, evangelie en bump-and-grind.

rond dezelfde tijd dat Robert Altman de gladde, beroemdhedenzijde van muziekstad U... . In zijn meesterwerk Nashville, hing James Szalapski ook rond de stad - en in Austin, Texas, ook - het filmen van het nieuwe fase van gepolitiseerde, rootsy singer-songwriters whod worden bekend als de ruggengraat van de plattelandsbeweging. In semi-free-vorm, verité-stijl, biedt Heartworn Highways de casual jam en bull-sessies die samen bonden Guy Clark, Townes van Zandt, David Allan Coe, Charlie Daniels, en de zeer jonge Steve Earle en Rodney Crowell. Deze kunstenaars werkten buiten de gevestigde landmuzieksterfabriek, maar het schrijven van liedjes zo puur en waar dat Nashville moest besteden. Heartworn Highways vangt de off-hand-magie dat ze alleen en samen opgeroepen.

47. Louie Bluie (1985) Terry Zwigoff had nog nooit een filmcamera gehandeld voor zijn eerste dag van het fotograferen van deze documentaire over obscure blues musicus Howard Louie Bluie Armstrong. Maar omdat Zwigoff alsof zijn onderwerp verdiende verdiende te zien en te horen, heeft hij zijn oorspronkelijke plan in de steek gelaten om een ​​tijdschriftartikel te schrijven, en verbrandde door zijn levensbesparingen om een ​​film te maken. Het was de juiste keuze. Naast het lanceren van de carrière van een directeur Whod naar Helm Crumb, Ghost World, en Slechte Santa, bewaart Louie Bluie de verhalen en muziek van een man die anders misschien door iedereen is vergeten, behalve het meest gepleegd van Roots-Music Geleerden.

Opname van ingenieur Tom Dowd is gestart bij Atlantic Records in de jaren vijftig en kreeg een reputatie binnen de muziekbusiness als technische tovenaar, die de logistieke uitdagingen van miking-up kunstenaars als ongelijk zou kunnen oplossen als John Coltrane en Ray Charles. Mark Moormanns Documentaire dekt de hoogten van Dowds Career, wat betekent dat het echt een mini-geschiedenis van populaire muziek tussen 1950 en 1980 is. Maar de film is ook een introductie De kunst van het opnemen, meer spectaculairs in een show-stopping scene van Dowd Walking Pa. Moormann door elk geïsoleerde spoor van Derek en de Dominos Layla - met zijn eigen behendigheid op het display net zo veel als Eric Clapton en Duane Allmans.

45. Wie is Harry Nilsson (en waarom praat iedereen over hem)? (2012) Een feestdier en een muzikaal genie - met een engelachtige stem en een duivelse natuur - Harry Nilsson werd bekeken door de muziekindustrie en door vele critici als iemand die zich zelden zijn potentieel realiseerde. En terwijl John Scheinfelds documentaire die Harry Nilsson is te veel in die Phony is, is niet jammer? Narrative (vooral in de manier waarop het Nilssons maakt meer experimentele, vaak briljante albums in het midden van de jaren zeventig), heeft de directeur voldoende overtuigende ooggetuigeninterviews en archiefmateriaal om te beweren dat Nilsson meer is dan alleen een man met een paar fluke-hits En een reputatie voor het slepen van zijn beroemde vrienden in de boozy muck. Als er niets anders is, doet Harry Nilsson zijn onderwerp eruit als een echt origineel: een pop-ambachtsman die te impast was om door het leven te cruisen.

De titel is de eerste aanwijzing dat deze documentaire over LCD SoundSystems laatstijd ooit een concertfilm is. Evenmin probeerden Directors Dylan Southern en William Lovelace een uitgebreide bio-doc te maken over geestige, wijze dance-music held James Murphy en zijn band. In plaats daarvan snijden ze tussen dat laatste gig en Murphys Daily Life - zowel meteen voor en meteen na het afscheid - en voeg een uitgebreid interview toe met Chuck Klosterman om wat achtergronddetails in te vullen, samen met rustige, stille beelden van de LCD-voorman die komt Grepen met het feest voorbij. Maar de echte reden om de hits te zien en de hits te spelen is het live-materiaal, dat energiek op het podium is en gemakkelijk transcendent naar de duizenden toegewijden die in 2011 in Madison Square Garden verzamelden. Deze film is een belangrijke berisping voor iedereen die zegt Die moderne muziek is te gesynthetiseerd en zielloos om mensen op dezelfde manier aan te raken die rock and roll deed in het woodstock-tijdperk.

43. Rush: Beyond the Lighted Stage (2010) Tijdens de haastjes HeheyDay was het Canadese Trio fel geliefd door hun fans en grotendeels ontslagen door rockcritici; En terwijl het aanbidden van haast lang geleden een schuldig plezier is, heeft de band nog steeds een beetje een chip op hun collectieve schouder in Sam Dunn en Scot McFadyens voorbij de verlichte fase. Maar dat werkt aan het DOCS-voordeel, omdat Geddy Lee, Neil Pear en Alex Lifeson niet alleen maar hun eigen verhaal in de film vertel - ze verdedigen het, het ontslaan van ladingen die ze te pretentieus zijn begonnen, draaide toen te zacht, draaide toen te zacht . Ze komen tegen als intelligente, eerlijke, fatsoenlijke jongens, die altijd in welke richting het meest vruchtbaar en opwindend leken, of al dan niet van hun volgers wilden komen. Het is dat soort artistieke integriteit op het scherm dat zelfs niet-fans in rush lifers zou kunnen maken.

42. Graaf! (2004) Zoals fans van elke muziekscène weten, is het niet altijd gemakkelijk te voorspellen - of zelfs te begrijpen - waarom sommige handelingen oversteken naar de mainstream terwijl anderen wegkwijnen. Ondi timoners graven! onderzoekt dit fenomeen via het divergerende fortuinen van twee jaren 1990 West Coast Alt-rockgroepen: de Dandy Warhols en de Brian Jonestown-bloedbad. Leden van beide bands hebben gezegd dat timoner conflicten overdreven om een ​​meer dramatische documentaire te maken, maar er is nog steeds veel waarheid aan wat! Moet zeggen over commerciële compromissen en stekelige persoonlijkheden. Overblown of niet, de wratten-en-alle clips helpen illustreren waarom de kunstenaars die doorstaan ​​vaak degenen zijn die uitkwamen hoe ze hun assen en hun muze kunnen bevredigen. 1. De Punk Singer: een film over Kathleen Hanna (2013) Riot Grrrl Leader Kathleen Hanna heeft een dergelijk interessant leven geleid dat het mogelijk zou zijn om een ​​film te maken als een activist, als een muzikant, of Zoals iemand wiens carrière is opgezogen door moeilijk te classificeren gezondheidsproblemen. Sini Andersons De Punk Singer pakt het allemaal aan, toont de weinig bekende gezondheidsstrijd achter een levend pictogram dat hunkeren naar constante creatie, terwijl ook peper in een van het debat over de vraag of Hannas-huwelijk met Beastie Boy Adam Horowitz haar feminisme heeft ondergraven. Anderson snijdt ook vaak voor fantastische beelden van Bikini Kill, Le Tigre, en de Julie-ruïne in actie, waardoor het geval echter het publiek voelt over de politiek van Hannas, haar bijdragen aan moderne muziek zijn ondergewaardeerd.

40. Buena Vista Social Club (1999) Toen de Verenigde Staten het grootste deel van zijn culturele en economische uitwisseling met Cuba in het begin van de jaren zestig afsnijden, verloren veel Cubaanse entertainers het internationale publiek dat ze hadden genoten tijdens de hoogtijdige dag van Havana-nachtleven. Amerikaanse gitarist en wortels-Music Aficionado Ry COODER bracht enkele van die muzikanten in de studio om een ​​album op te nemen, en vervolgens naar Europa en de Verenigde Staten voor een paar concerten - allemaal gevangen op film door volbrachte Duitse directeur Wim Wenders. De resulterende Oscar-genomineerde documentaire onthult veel over het leven in Cuba onder Castro, toont hoe geïsoleerd uit de Global Community deze kunstenaars leidde om hun vaartuig te scherpen terwijl ze het schemer vastzitten in de tijd.

39. Jimi Hendrix (1973) Hendrix was slechts een paar jaar dood geweest gedurende een paar jaar toen een trio van filmmakers (inclusief legendarische folk producent Joe Boyd en Future Saturday Night Live Contributor Gary Weis) de gitarist een juiste eulogy gaf, via dit Verzameling van herinneringen en belangrijke live-uitvoeringen. Na een tijdje beginnen de verhalen en liedjes elkaar aan te vullen, totdat een lange anekdote over Hendrix een show in Harlem doet, net zo opwindend als hij een versie van 12 minuten van machinegeweer speelt. Jimi Hendrix maakt het niet vaak als een van de grote rock-documenten, omdat het in een tijdperk naar voren kwam toen het genre nog steeds leeg was. Maar iedereen die wil weten wie Hendrix was en waarom hij deed, is beter af zijn dan met een van de biopieën over hem die de laatste tijd uitkwam.

De Beatles hebben een aantal documentaires geïnspireerd en gefictiveerde speelfilms, maar geen met de zoetheid en inzicht van Ryan blanken kijken naar het leven van Freda Kelly, de Bands Secretary. Terwijl de rest van de wereld John, Paul, George en Ringo als muzikale genieën en stijlpictogrammen leerde kennen, was Freda degene die heeft geholpen om voor hun gewone dagelijkse zaken te zorgen, en zorgde ervoor dat hun fan mail werd beantwoord. Zij was de Rosencrantz (of misschien gilderstern) tot hun gehucht en keek naar ze door creatieve en persoonlijke veranderingen van haar kleine bureau, terug op een kantoor dat hoede bleef totdat de jongens enigszins het feest noemen.

37. Message to Love: The Isle of Wight Festival 1970 (1997) Omdat Murray Lerner 27 jaar lang op zijn film van het Isle Wight Festival moest zitten (vanwege financiële en juridische problemen), eindigde de film Het wordt als de verloren brug tussen de zonneschijn van Woodstock en de stormen van Gimme Shelter. Voorbij de uitstekende uitvoeringen van Jimi Hendrix, de Who, Free, Jethro Tull, de deuren en anderen, boodschap om van te houden van documenten de geleidelijke uitsplitsing van de orde in de loop van het fest, terwijl jonge radicalen teruggedrongen tegen de organisatoren om geld te verdienen . Wat naar voren komt, is een film over een generatie draaiende ketulant, veeleisende rechten die ze niet hadden verdiend, terwijl hun favoriete muzikanten hun best gedaan hadden om hen te vermaken en hun eigen recht te eisen om de kost te verdienen. Het is een tent-gespannen en klinkende documentaire, gepeperd met scènes van sterren zoals Leonard Cohen met behulp van hun sets om de energie van de menigte in een positievere richting te sturen.