muzikale symbolen

De vroegste vorm van muzieknotatie kan worden gevonden in een spijkerschrift tablet die is gemaakt in Nippur, Sumer (het huidige Irak) in ongeveer 2000 voor Christus. De tablet geeft fragmentarisch instructies voor het uitvoeren van muziek, dat de muziek geschreven tussen harmonieën van derden en dat er geschreven met behulp van een diatonische schaal. Een tablet van ongeveer 1250 BC toont een verder ontwikkelde vorm van notatie. Hoewel de interpretatie van de notatie systeem is nog steeds controversieel, is het duidelijk dat de notatie geeft de namen van de snaren op een lier, de afstemming van die wordt beschreven in andere tablets. Hoewel ze fragmentarisch, deze tabletten vertegenwoordigen de vroegste genoteerde melodieën overal in de wereld gevonden.

het oude Griekenland

Foto van de originele stenen in Delphi met de tweede van de twee hymnen aan Apollo. De muzieknotatie is de lijn van occasionele symbolen boven de belangrijkste, ononderbroken lijn van de Griekse letters.

Oude Griekse muzieknotatie in staat was om die toonhoogte en note-duur, en in beperkte mate, harmonie. Het was in het gebruik van ten minste de 6e eeuw voor Christus tot ongeveer de 4e eeuw na Christus; diverse complete samenstellingen en deeltjes van samenstellingen met deze notatie overleven. De notatie bestaat uit symbolen bovenstaande tekst lettergrepen geplaatst. Een voorbeeld van een volledige samenstelling is de seikiloslied, die op verschillende manieren is gedateerd tussen de 2de eeuw voor Christus tot de 1e eeuw na Christus. Drie hymnen door Mesomedes Kreta bestaan ​​in manuscript. De Delphic Hymns, gedateerd in de 2de eeuw voor Christus, ook deze notatie te gebruiken, maar ze zijn niet volledig bewaard gebleven. Oude Griekse notatie lijkt te zijn gedaald buiten gebruik rond de tijd van het verval van het Romeinse Rijk.

Byzantijnse rijk

Byzantijnse muziek is vocale religieuze muziek, gebaseerd op de eenstemmige modale zingen van het oude Griekenland en de pre-Islamitische Nabije-Oosten. De ontwikkelde daarvoor notatie is in beginsel vergelijkbaar met de daaropvolgende westerse notatie, in dat zij is uitgesproken links naar rechts, en gescheiden in maatregelen. Het belangrijkste verschil is dat notatie symbolen differentiële niet absoluut, i. . ze geven toonhoogtewijziging (stijging of daling), en de muzikant heeft om correct af te leiden uit de score en de opmerking dat ze zijn momenteel zingen, welke noot komt daarna. De toonhoogte symbolen zelf lijken penseelstreken en zijn gemeenzaam genoemd gántzoi ( "haken") van het Nieuwgrieks. Noten zelf worden voorgesteld schriftelijk alleen de maatregelen, optioneel herinnering, samen met modale en tempo aanwijzingen indien nodig. Bijkomende verschijnselen worden gebruikt voor versieringen en microtonen (toonhoogte verandert kleiner dan een halve toon) geven, zowel van essentieel belang in de Byzantijnse chant (zie Roemeense anastasimatarion foto, links).

De zeven standaard nootnamen in Byzantijnse "notenleer" zijn: pa, VU, GHA, DHE Ke, ZO, NE, overeenkomend met Western re, mi, fa, sol, la, si, doen. Byzantijnse muziek maakt gebruik van de acht natuurlijke, niet-getemperd schalen genoemd Ēkhoi, "geluiden", exclusief, en dus de absolute toonhoogte van elke noot kan enigszins variëren elke keer, afhankelijk van de specifieke Ēkhos gebruikt. Byzantijnse notatie wordt nog steeds gebruikt in tal van orthodoxe kerken. Sommige cantors kunnen ook standaard West-notatie gebruiken, terwijl het toevoegen van niet-notatable verfraaiing materiaal uit het geheugen en "schuiven" in de natuurlijke schalen uit ervaring.

Perzië en Arabische wereld

In 1252 ontwikkelde Safi Al-Din al-UrMawi een vorm van muzikale notatie, waar ritmes werden vertegenwoordigd door geometrische weergave. Veel daaropvolgende geleerden van ritme hebben geprobeerd grafische geometrische notaties te ontwikkelen. Een vergelijkbaar geometrisch systeem werd bijvoorbeeld gepubliceerd in 1987 door Kjell Gustafson, wiens methode een ritme als tweedimensionale grafiek vertegenwoordigt.

vroege europe

"tenzij geluiden worden gehouden door het geheugen van de mens, zij omkomen, omdat ze niet kunnen worden opgeschreven" Scholar en muziektheoreticus Isidorus van Sevilla, schrijven in het begin van de 7e eeuw, van oordeel dat Tegen het midden van de 9e eeuw begon echter een vorm van neumatische notatie zich te ontwikkelen in kloosters in Europa als een Mnemonic-apparaat voor Gregoriaanse gezang, met behulp van symbolen die bekend staan ​​als Neumes; De vroegste overlevende muzikale notatie van dit type bevindt zich in de Musica-disciplina van Aureliaan van Réôme, van ongeveer 850. Er zijn vóór deze tijd verstrooide overlevenden van het Iberische schiereiland, van een soort notatie die bekend staat als Visigothic Neumes, maar de weinige overlevende fragmenten hebben nog niet ontcijferd. Het probleem met deze notatie was dat het slechts melodische contouren vertoonde en bijgevolg kon de muziek niet worden gelezen door iemand die de muziek al kende.

om de kwestie van de exacte pitch aan te pakken, werd een personeel geïntroduceerd, oorspronkelijk van een enkele horizontale lijn, maar dit werd geleidelijk uitgebreid totdat een systeem van vier parallelle, horizontale lijnen gestandaardiseerd was. Dit wordt traditioneel toegeschreven aan Guido of Arezzo, die zijn gedachten uiteenzet over de veranderingen in zijn eerste muzikale verhandeling, micrologus. De verticale posities van elk merk op het personeel gaf aan welke toonhoogte of plaatsen het vertegenwoordigd is (plaatsen zijn afgeleid van een muzikale modus. Hoewel het vier-line-medewerkers in gebruik zijn gebleven tot de huidige tijd voor Plainched, voor andere soorten muziek, personeel met Verschillende aantallen lijnen zijn op verschillende tijden en plaatsen gebruikt voor verschillende instrumenten. Het moderne vijf-lijnpersoneel werd voor het eerst aangenomen in Frankrijk en werd bijna universeel in de 16e eeuw (hoewel het gebruik van personeel met andere aantallen lijnen nog steeds goed was in de 17e eeuw).

Notatie had ver genoeg ontwikkeld om melodie op te noteren, maar er was nog steeds geen systeem voor het opmekenen van ritme. Een halverwege de 13e-eeuwse verhandeling, de Mensurabili Musica, legt een set van zes ritmische modi die dat waren, In gebruik op het moment, hoewel het niet duidelijk is hoe ze werden gevormd. Deze ritmische modi waren allemaal in drievoudige tijd en eerder beperkt ritme in chant tot 6 verschillende herhaalde patronen. Dit was een fout gezien door de Duitse muziektheor ist franco van Keulen en samengevat als onderdeel van zijn verhandeling Ars Cantus Mensurabilis (de kunst van gemeten chant of mensurale notatie). Hij suggereerde dat individuele bankbiljetten hun eigen ritmes zouden kunnen hebben die door de vorm van de notitie vertegenwoordigden. Tot de 14e eeuw deden er iets als het huidige systeem van de lengtes voor vaste noot. Het gebruik van regelmatige maatregelen (bars) werd tegen het einde van de 17e eeuw gemeengoed.

De oprichter van wat nu wordt beschouwd als de standaard Music Stave was Guido d'Arezzo, een Italiaanse Benedictijnse monnik die tot na 1033 van ongeveer 991 liep. Hij leerde het gebruik van Solmismis-syllables op basis van een hymne naar Saint John de Baptist , dat begint UT QUAKT LAXIS en is geschreven door de Lombard Historian Paul de diaken. De eerste Stanza is:

Guido gebruikte de eerste lettergreep van elke regel, UT, Re, MI, FA, SOL en LA, om opgemerkt muziek te lezen in termen van hexachords; Ze waren geen notennamen en elk kunnen, afhankelijk van de context, worden toegepast op een noot. In de 17e eeuw werd de UT in de meeste landen veranderd, behalve dat Frankrijk tot het gemakkelijk gebruikbaar was, "open" -lettergreep, zei dat ze zijn genomen van de naam van de Italiaanse theoreticus Giovanni Battista Doni.

moderne medewerkers notatie

Het systeem gebruikt een vijf-line personeel. De toonhoogte wordt aangetoond door plaatsing van aantekeningen over het personeel (soms gewijzigd door per ongeluk) en de duur wordt getoond met verschillende nootwaarden en extra symbolen zoals stippen en banden. Notatie wordt van links naar rechts gelezen, waardoor het instellen van muziek voor rechts-naar-linker scripts moeilijk is.