Aandacht vereiste cloudflare

Tone kleur is het kenmerk dat ons toelaat om het geluid van een instrument van elkaar onderscheiden. Elk instrument produceert zijn eigen klankkleur. Bijvoorbeeld, wanneer je een klarinet te horen en een gitaar te spelen exact dezelfde toonhoogte, de klankkleur van elk instrument kunt u het verschil tussen de geluiden die je hoort vertellen. Een andere naam voor klankkleur is timbre (uitgesproken tam-ber).

We maken vaak gebruik van termen als warm, donker, helder, of Buzzy aan klankkleur te beschrijven. De interactieve vak hieronder geeft een aantal voorbeelden van verschillende klankkleuren, alsmede termen die we zouden kunnen gebruiken om die geluiden te beschrijven. (Als je het niet kunt bekijken, update uw Adobe Flash Player.) De bovenste rij produceert tonen die geen definitieve toonhoogte. Ze zijn allemaal voorbeelden van percussiegeluiden. De onderste rij bestaat uit tonen die een bepaalde toonhoogte produceren. Alle geluiden in onderste rij hebben dezelfde toonhoogte, maar hun individuele klankkleuren ons in staat stellen om onderscheid te maken tussen elk een.

Waarom ben ik geblokkeerd?

deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.

wat kan ik doen om dit op te lossen?

Stop een moment en te overwegen, niet alleen deze passage, maar hoe je je voelt, wat muziek die je hoort, wat uw verwachtingen zijn. Heb je het warm, koud, blij, verdrietig? Verwacht u een komedie te volgen, wat lichte entertainment, of, als u tot lezen op, heb je in plaats daarvan verwachten iets wat met je zou langer dan de tijd die nodig is om het werk te lezen?

Lees de passage weer, gezien de toon, stemming, muzikaliteit, haar timbre. Waarom is het niet komisch? Waarom voelt zwaar, donker, serieus? Is het de woorden - hun semantische inhoud - of is het hun geluid, hun vorm, gevoel, kleur; of is het een combinatie van al hetgeen geschreven is, de levering, het thema muziek versterken de vlakte bericht?

De paragraaf is de opening van Germinal door Emil Zola, een donkere boek van een donkere auteur die geloofden dat het grootste deel van het leven was genetische lot, en brutale mee. Nu vraag jezelf, is de opening niet die zin, dat gewicht te geven, dat natte koude wind vegen door?

Nu heb je een andere Germinal verwachten? Waarom niet? Zeker, we hebben karakter hier, onthuld door middel van dialoog, maar we hebben niet alleen karakter. In plaats daarvan hebben we een toon, een stijl, een zekere directe levering. Als we Reservoir Dogs hebben gezien misschien horen we een duidelijke stem - hoewel dit verhaal in 1970 werd geschreven - maar de look and feel, de vorm, wordt de textuur van wat komen al ingesteld.

Dit is de opening van de Vrienden van Eddie Coyle door George V Higgins, een prachtige misdaad-schrijver en een meester van de dialoog, maar nota, vergelijken, contrasteren de twee openingen, hun belofte, hun subliminale contract, hun verklaring. Let op hun muziek, hun kleur, de eerste noten van een symfonie. Tone is geen toeval.

Kunnen we verwarren Higgins en Zola? Kunnen we verwarren hun richting of opzet? Moeten we zelfs twee alinea's te weten dat de ervaringen die in deze pagina's zijn zeer verschillend te lezen, dat onze manier van lezen zal anders zijn?

Bij het overwegen van manuscripten van het begin en het verbeteren van schrijvers, bij het beoordelen van een kort verhaal wedstrijd, een grote teleurstelling is het ontbreken van "stem", van een toon, houding, ritme, een muzikaliteit die zowel onderscheiden en vormen mijn lezen, mijn manier van ontvangst.

Te vaak wordt de levering is plat, niet-specifieke, alsof de schrijver gelooft alleen de semantische inhoud van de woorden op de pagina is genoeg. Vraag een willekeurige ware dichter is dat waar. Moet ik u vertellen welk antwoord je zou krijgen?

Een lied is zijn woorden, de muziek, de instrumenten, de regeling, voeg dan de persoonlijkheid en de aanwezigheid van de zanger. Luister naar Frank Sinatra zingen "My Way" en dan een video van de zogenaamde levend Sid Vicious kijken renderen zijn mening over het onderwerp. Is het hetzelfde nummer of een ander nummer?

ik heb betoogd in eerdere artikelen dat de opening van een verhaal de sleutel is tot iets diep en interne, dat het geluid en het gevoel van de zinnen niet eenvoudigweg kan worden gepakt, dat we niet alleen maar terug moeten gaan en later. Ik beweer dat we de resonantie moeten vinden die bij het verhaal past, wat past bij onze behoefte, de drive waardoor we ons dit willen schrijven, op dit moment. We willen misschien iets zeggen over pijn of seksualiteit, maar waarom dit iets en op deze manier? Het vinden van het thema is moeilijk, als je er echt uitziet, maar ik argumenteer, het vinden van de themamuziek is niet zo moeilijk en van de muzikale score komt het gevoel van richting, de kleur en de vorm van de Avenue die je loopt. Haal het geluid goed en het verhaal wordt gewoon.

Gabriel Garcia Marquez zei: "Een van de moeilijkste dingen is de eerste alinea, ik heb vele maanden doorgebracht in een eerste alinea en zodra ik het heb, komt de rest gewoon heel gemakkelijk uit. In de eerste alinea die u oplost De meeste problemen met uw boek. Het thema is gedefinieerd, de stijl, de toon. In ieder geval in mijn geval is de eerste alinea een soort van voorbeeld van wat de rest van het boek zal zijn. "

Onze toon, ons geluid, onze houding, onze houding, moet niet evolueren in het proces van een argument, eerder zou het deel moeten uitmaken van het argument zelf, zowel een versterking als een contrapunt, een deel van de gehele overreding, gewoon Als muziek, verlichting en goed eten kunnen een andere soort verleiding vergezellen. Het is alles en iedereen moet worden gecontroleerd, alles moet de manier waarop we het verhaal absorberen vormgeven, alles moet ons in een bepaald soort ontvankelijkheid sturen.

allemaal stil aan de westelijke front is misschien wel de grootste anti-oorlogsroman ooit geschreven, maar het is niet open voor het geluid van geweren, maar in het gewone, afgezwakt in het gewone, klinkende gewone, vredige, deadpan, menselijk, en met een eenvoudige, zachte, stille muziek.

En Herald niet diezelfde houding? Niet de opening, met zijn milde gemanierde, bijna insechentiële focus op het eten, de opluchting, de bescheiden ordinariteit, de menselijkheid, stel ons op voor de pijn die de zeer vernietiging van deze mensen zal genereren? Er is hier geen pomp, gewoon een schoolleraar, schooljongens, en hun lange, langzame sjokken naar de dood. En waar geen pomp is, is er geen militaire muziek. In plaats daarvan horen we de stilte van mannen die eten, leven, overleven. Remarque heeft de toon ingesteld en de toon is geen ongeluk.

maar we moeten het per ongeluk vinden. Zoek naar een ding en vaak weigert het te vinden. Kijk en het verandert van vorm of kleur. Wanneer we proberen toegang te krijgen tot onze innerlijke zelf, hoe meer direct we kijken, hoe moeilijker we proberen, hoe minder waar zijn onze inzichten. Ze noemen het niet het onbewuste voor niets!

Ongeveer een eeuw geleden wist Freud dit, en ideeën zoals de Freudiaanse slip zijn de moderne taal ingegaan. Toen Freud en de bataljons van psycho-analisten die hem volgden, gebruikten ze woord-associaties, deden ze dat omdat het werd aangenomen dat de sneller en spontaan onze antwoorden zijn, hoe waarschijnlijker ze zijn om onze ware gevoelens te onthullen.

dus willen we onze ware gevoelens onthullen wanneer we schrijven? Als we niet biografisch schrijven, wat doen 'onze' gevoelens belangrijker? Moeten we doen omdat Gertrude Stein voorgesteld, eerst de lezer verwijderen, en dan de schrijver?

Het is mijn sterke opvatting dat wanneer we goede fictie lezen, het is om de menselijke ervaring te begrijpen, te delen of te proberen te delen, de gevoelens en intuïties van een ander. Die andere is een personage, is een auteur, omdat ik het personage is, is de auteur, tenminste een facet van de auteur, een alternatief, een glimp van, een parallel, een DoppleGanger, een innerlijke wezen (misschien een van Veel), maar niet minder mens en niet minder onthullend om deel uit te maken van een deel of een weerspiegeling van een droom of onderdrukking.

Dorothea Brande schreef dat wat we zien, wat ons interesseert, is een functie van het diepe ding in ons - waarom zie je de mange hond en het kan me niet schelen? Waarom klink je op een fragment van het gesprek dat ik te banaal vind om mee te doen? - En dat wanneer we iets willen schrijven, is het om een ​​reden die vaak niet onmiddellijk toegankelijk voor ons is.

Brande zou beweren dat de auteur nooit uit het werk wordt verwijderd. Ik denk dat ze zou beweren dat de innerlijke wereld van de auteur belangrijk is. Ik kom uit dezelfde school en suggereert dat het mogelijk is om mijn "me" door het verhaal te laten stijgen, de route naar dieper, rijker, power-gedreven schrijven, schrijven die resoneert, soms uncannily, omdat het verbonden is met de primitieve.

Het mens is een massa leugens, een glinstering van spiegels, acteren, vals spelen, presenteren wat meer of minder acceptabel is voor anderen, waardoor de illusionist een karakter kan presenteren, niet zoals hij is, niet zoals hij is op een manier die lijkt te werken.

We hebben allemaal een oppervlakkige gezicht waarvan we weten is een daad. Onder de gebral, weten we dat we zijn niet zo moedig of die seksueel verzekerd, en we zouden in een intiem moment toegeven dat sommige kwetsbaarheid. Maar dit tweede niveau, onder één enkele sluier, is een lange, zeer lange weg uit de ruwe en de werkelijke wezen diep. En als we kijken, onze eigen verdediging zal ons weg te sturen uit de gebieden die we hebben besloten dat we niet meer gaan. Als we slim, de psyche is slimmer. Als we informeren, zullen we worden bedrogen, want als we brengen de stompe linker hersenhelft aan het spel, de regels van verduistering worden automatisch aangeroepen.

Om iets waardevols uit te brengen, moeten we laten sijpelen, lek, osmote; we moeten toestaan ​​dat het naar boven drijven, te stollen in de mist. Als we op elk moment stoppen en neem het hoofd-on, wat we krijgen is de verwachte, nooit het onverwachte. Om te schrijven en moeten we een weg langs de schildwachten te vinden, moeten we het ontwerp in een ongeluk, want met een doel die we produceren voor de hand liggende, maar dan met doelloosheid produceren wij de nieuwe.

Het is mijn overtuiging dat door die "los", door wentelen in de ideeën en gevoelens die we bewust articuleren niet, doordat ze - bijna - een medium in contact te komen met onze eigen innerlijke wereld, kunnen we een aantal extra coax , een diepe eerlijkheid in het licht.

Toen we de scène zien, horen het fragment van de dialoog, zie je een verslag op tv, of spontaan denken dat een what-if, moeten we niet haasten om erover te schrijven, niet te snel te krijgen om af te drukken. In plaats daarvan moeten we genoeg van het fragment op te nemen zodat het niet wegglippen (schrijf ik in de achterkant van paperbacks of op een wit bord in mijn kantoor) en vervolgens verlaten.

Als we beleefd vragen, "? Innerlijk, vertel me, waarom ben ik geïnteresseerd in mahonie walking stokken", dan zouden we een solide en geloofwaardig antwoord te krijgen. Dat antwoord zou een werkend ontwerp te produceren. Maar als, in plaats daarvan, we gewoon toestaan ​​dat het "feit" van mahonie om zijn weg naar beneden te filteren, over, en eventueel terug te trekken (het oppakken van de meest verbazingwekkende psychische aansluitingen op de weg) dan, wanneer mogen we een kijkje, wat komt er out is een echte verrassing, iets wat we konden niet voorspellen.

U kunt een geluid op een Arduino microcontroller te genereren met behulp van alleen het commando digitalWrite en de delayMicroSeconds commando, maar er is een eenvoudigere manier. De toon commando kan een frequentie af te spelen op een pin voor een bepaalde periode van tijd, en de Notone opdracht kan het uit te schakelen. Deze opdracht is effectiever dan de methode die u geleerd in de sound basics introductie, omdat het gebruik maakt van de microcontrollers ingebouwde oscillatoren om een ​​frequentie te genereren in plaats van te vertrouwen op uw programma. Het is een goede manier om te leren meer over het genereren van muziek in een Arduino schets.

In deze oefening, zult u krijgen om de toon functie kennen, en u zult leren hoe je een piano toetsen nummer om te zetten in de toonhoogte. Deze belangrijke nummers zijn de nummers toegewezen aan een keyboars in de de Musical Instrument Digital Interface (MIDI) protocol om elke piano sleutel een uniek nummer te geven. Zodra je een beetje over MIDI te weten, zult u uw weg zijn om controllong synthesizers, samplers, en andere elektronische muzikale apparaten.

De toon functie

Opmerking: Deze Tone voorbeelden zullen eenvoudige tonen spelen op een Arduino bord. Je kunt niet meerdere tonen spelen op hetzelfde moment echter. Deze voorbeelden zijn voornamelijk opgenomen om te laten zien hoe om te zetten tussen frequentiewaarden, nota namen, en MIDI-noot waarden, en een eenvoudige melodie te spelen.

Om deze opdracht uit te proberen, draad uw bord zoals in het geluid basics introductie. Sluit een luidspreker of een hoofdtelefoon pin 5 in serie met de juiste weerstand (220 ohm voor de spreker, 10 kilo-ohm voor de hoofdtelefoon). Sluit de uiteinden van een potentiometer spanning en aarde, en de middelste pin wisser analoge ingang 0 (A0) van de microcontroller. Figuren 1 en 2 tonen de bedrading voor een potentiometer combinatie met spreker en hoofdtelefoonaansluiting resp.

De 30 milliseconde vertraging is er, zodat de toon is lang genoeg voor u om het te horen voordat de volgende keer door de lus. Wanneer u deze schets uploaden, moet u de toonhoogte van de luidspreker veranderen de hele weg van A0 tot C8 horen, net als de vorige sketch, maar deze keer, je bent te profiteren van de toon en Notone commando's.

Sound naar muziek: het genereren gelijk gehumeurd plaatsen

U kunt deze informatie gebruiken om de frequentie van elke noot te berekenen in de schaal, als je weet hoeveel halve tonen uit de buurt van de referentienoot uw notitie is. Je moet elke noot een numerieke waarde te geven, en je moet de referentie-frequentie kent.

Arduino API bevat een functie genaamd POW functie die een getal tot een macht verhoogt. De referentiefrequentie en vindplaats aantekening kan worden ingesteld als constanten, of #define statements, die als aliassen voor de IDE. Dus die formule, uitgedrukt als een lijn van de programmeercode van Arduino, zou er als volgt uitzien:

MIDI Notetnummer om conversie te pitchen

Nu dat je een formule hebt voor het berekenen van een notenhoogte, laat een schets schrijven die de potentiometer leest en zijn lezing in 88 treden breekt, waardoor een reeks plaatsen van de laagste noot op de piano naar het hoogste is.

u weet dat de referentiefrequentie van middelste A, of A4 440 Hz is. U moet beslissen welke note-waarde het geeft. Een piano heeft 88 bankbiljetten en de middelste A is ergens in het midden. Moet de laagste noot nootnummer 0 en het hoogste nummer 87 zijn?