Andere klanten gekocht
deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.
wat kan ik doen om dit op te lossen?
Boléro is een orkestraal stuk met één beweging door de Franse componist Maurice Ravel (1875-1937). Oorspronkelijk gecomponeerd als een ballet in opdracht van de Russische actrice en danser Ida Rubinstein, het stuk, dat in 1928 in première ligt, is de beroemdste muzikale compositie van Ravel.
Vóór Boléro had Ravel grootschalige balletten samengesteld (zoals Daphnis et CHLÉ, gecomponeerd voor de balletten russels 1909-191212), Suites voor het ballet (e.. De tweede orkestversie van MA Mère L'Oye, 1912) en Dance Pieces in één beweging (bijvoorbeeld La Valse, 1906-1920). Afgezien van deze composities die zijn bedoeld voor een geënsceneerde dansvoorstelling, had Ravel een interesse aangetoond in het samenstellen van herstijlde dansen, van zijn vroegste successen - het 1895-menu en de 1899 Pavane - aan zijn meer volwassen werken, zoals Le Tombeau de Couperin, die duurt het formaat van een danssuite.
Boléro-belichaamt de preoccupatie van Ravel met restyling en opnieuw uitzien van dansbewegingen. Het was ook een van de laatste stukjes die hij heeft gecomponeerd voordat de ziekte hem in pensioen heeft gedwongen. De twee pianoconcerto's en de liedcyclus Don Quichotte à Dulcinée waren de enige voltooide composities die Boléro volgden.
compositie
het werk had zijn Genesis in een commissie van de danser Ida Rubinstein, die Ravel vroeg om een orkestrale transcriptie van zes stukken van de reeks piano-stukken van Isaac Albéniz, Iberia te maken. Tijdens het werken aan de transcriptie werd RAVEL op de hoogte gebracht dat de bewegingen al waren georkestreerd door de Spaanse geleider Enrique Fernández Arbós, en dat auteursrechtwetgeving een andere regeling ervan verhinderde. Toen Arbós hiervan hoorde, zei hij dat hij graag afstand zou doen van zijn rechten en Ravel toestaan om de stukken te orkestreren. Ravel veranderde echter van gedachten en besloot aanvankelijk om een van zijn eigen werken te orkestreren. Hij veranderde vervolgens weer van gedachten en besloot om een volledig nieuw stuk te schrijven op basis van de muzikale vorm en de Spaanse dans genaamd Bolero.
Terwijl op vakantie in St Jean-de-Luz, ging Ravel naar de piano en speelde een melodie met één vinger naar zijn vriend Gustave Samazeuilh, zeggende: "Denk niet dat dit thema een aanhoudende kwaliteit heeft? IK Gaat proberen het een aantal keren te herhalen zonder enige ontwikkeling, waardoor het orkest geleidelijk zo goed mogelijk toeneemt. " Er is gesuggereerd dat deze ongewone interesse in herhaling werd veroorzaakt door het begin van progressieve afasie.
première en vroege uitvoeringen
De compositie was een sensationeel succes toen het in première was in het Parijs Opéra op 22 november 1928, met choreografie door Bronislava Nijinska en ontwerpen en scenario door Alexandre Benois. Het orkest van de Opéra werd uitgevoerd door Walther Straram. Oorspronkelijk was Ernest Ansermet verloofd met gedraging tijdens het hele balletseizoen, maar de muzikanten weigerden onder hem te spelen. Een scenario van Rubinstein en Nijinska werd gedrukt in het programma voor de première:
Binnen een taverne in Spanje, dansen mensen onder de koperen lamp opgehangen aan het plafond. [In respons] aan de gejuich om mee te doen, heeft de vrouwelijke danser op de lange tafel sprongen en haar stappen worden steeds geanimeerd.
Boléro werd de beroemdste compositie van Ravel, veel tot de verrassing van de componist, die voorspeld had dat de meeste orkesten het zouden weigeren te spelen. Het wordt meestal gespeeld als een puur orkestraalwerk, dat zelden zelden wordt geënsceneerd als een ballet. Volgens een mogelijk apocrief verhaal van de première-prestaties, werd een vrouw gehoord schreeuwend dat Ravel boos was. Wanneer hierover verteld, wordt gezegd dat ze opgemerkt heeft dat ze het stuk had begrepen.
het stuk werd voor het eerst gepubliceerd door het Parijse firma Durand in 1929. Arrangementen van het stuk werden gemaakt voor piano solo en piano-duet (twee mensen die in één piano spelen), en later regelde Ravel een versie voor twee piano's, gepubliceerd in 1930.
de eerste opname is gemaakt door Piero Coppolain Paris voor het grammofoonbedrijf op 8 januari 1930. De opnamesessie werd bijgewoond door Ravel. De volgende dag, Ravel voerde de Lamoureux Orchestra in zijn eigen opname voor Polydor. In datzelfde jaar, werden verder opnamen, gemaakt door Serge Koussevitzky met het Boston Symphony Orchestra en Willem Mengelberg bij het Concertgebouworkest.
Toscanini
Dirigent Arturo Toscanini gaf de Amerikaanse première van Boléro met de New York Philharmonic op 14 november 1929. De voorstelling was een groot succes, waardoor "geschreeuw en gejuich van het publiek", aldus een New York Times beoordeling genoemd, leidt een criticus te verklaren dat "het was Toscanini die de carrière van de Boléro gelanceerd", en een andere conclusie die Toscanini Ravel had gemaakt in "bijna een Amerikaanse nationale held".
Vroege populariteit
De Toscanini affaire werd een cause célèbre en de faam van Boléro verder toegenomen. Andere factoren in bekendheid van het werk waren het grote aantal vroege performances, grammofoonplaten, met inbegrip van Ravel's eigen transcripties en radio-uitzendingen, samen met de 1934 film Bolero in de hoofdrol George Raft en Carole Lombard, waarin de muziek een belangrijke rol speelt.
Muziek
De instrumentatie vraagt om een sopranino saxofoon in F, die nooit heeft bestaan (modern sopraninos zijn in E ♭). Bij de eerste uitvoering, zowel de sopranino en sopraansaxofoon onderdelen werden gespeeld op de B ♭ sopraansax, een traditie die tot op de dag.
Structuur
Boléro is "Ravels meest eenvoudige compositie in elk medium". De muziek is in C majeur, 34, te beginnen pianissimo en stijgende in een continue crescendo tot fortissimo possibile (zo hard mogelijk). Het is gebouwd op een onveranderlijke ostinato ritme 169 keer gespeeld op één of meerdere snare drums die constant gedurende het stuk blijft:
Op de top van dit ritme twee melodieën te horen zijn, elk met een duur van 18 bars', en elk speelden tweemaal afwisselend. De eerste melodie harmonica, de tweede melodie introduceert meer jazz beïnvloed elementen met syncopen afgevlakt noten (technisch gezien grotendeels in frygisch). De eerste melodie afdaalt door één octaaf, de tweede melodie daalt via twee octaven. De baslijn en begeleiding worden in eerste instantie gespeeld op pizzicato strings, voornamelijk met behulp van rudimentaire tonic en dominant notities. De spanning wordt geleverd door het contrast tussen de gestage percussieve ritme, en de "expressieve vocale melodie vrij probeert te breken". De rente wordt gehandhaafd door constant reorchestration van het thema, wat leidt tot een verscheidenheid aan timbres, en door een gestage crescendo. Beide thema's worden in totaal acht keer herhaald. Op het hoogtepunt, is het eerste thema een negende keer herhaald, dan is het tweede thema overneemt en breekt kort in een nieuwe tune in E majeur voordat ze uiteindelijk terug te keren naar de tonica toonsoort C majeur.
De begeleiding wordt geleidelijk dikker en harder totdat het hele orkest speelt op het einde. Vlak voor het einde (repetitie nummer 18 in de partituur), is er een plotselinge verandering van de sleutel tot E majeur, hoewel C majeur is hersteld na slechts acht bars. Zes bars van het einde, de bass drum, bekkens en tam-tam maken hun eerste binnenkomst, en de trombones spelen ruige glissandi, terwijl het hele orkest beats uit het ritme dat is gespeeld op de snare drum vanaf de eerste bar. Ten slotte is het werk stamt af van een dissonant B ♭ minor ruim F mineur naar een C majeur akkoord.
Tempo en duur
Het tempo indicatie in de score Tempo di Bolero, moderato assai ( "tempo van een bolero, zeer matig"). In eigen exemplaar van de score Ravels, de gedrukte metronoom merkteken van 76 per kwartaal doorgehaald en 66 gesubstitueerd. Latere edities van de score wijzen op een tempo van eigen opname 72. Ravel vanaf januari 1930 begint bij ongeveer 66 per kwartaal, licht vertragen later op 60-63. De totale duur is 15 minuten 50 seconden. Coppola's eerste opnamelaag, waarbij Ravel aanwezig was, heeft een soortgelijke tijdsduur van 15 minuten 40 seconden. Rafel in een interview met The Daily Telegraph dat het stuk duurt 17 minuten.
Een gemiddelde prestaties zal duren op het gebied van vijftien minuten, met de langzaamste opnames, zoals die van Ravel's associate Pedro de Freitas Branco reikt veel verder dan 18 minuten en de snelste, zoals Leopold Stokowski's 1940 opname met de All American Youth Orchestra, het naderen van 12 minuten. In mei 1994, met de Münchner Philharmoniker op tournee in Keulen, dirigent Sergiu Celibidache op 82-jarige leeftijd gaf een voorstelling die 17 minuten en 53 seconden, misschien een record in de moderne tijd duurde.
Deze voorbeeldzinnen worden automatisch geselecteerd uit diverse online nieuwsbronnen om de huidige gebruik van het woord weerspiegelen bolero. ' Meningen die in de voorbeelden zijn uitgedrukt, vertegenwoordigen niet de mening van Merriam-Webster of zijn redacteuren. Stuur ons feedback.
Kingston Bolero is een single die het iconische Originele Bolero Classical Orchestral Piece neemt en transformeert in een DUB Ballad. Geproduceerd door Emanuele della Valle die opgevoed met zijn grootvader hem dit muzikale werk als kind speelde, ging de producent de beroemde Tuff Gong-studio's om een fascinerende DUB-versie van het origineel te creëren, getiteld Kingston Bolero. Tijdens die drie uitgebreide jamsessies kwam een groep getalenteerde Jamaicaanse muzikanten samen om een nieuwe Bolero te creëren.
romantische thema van Ravel geïnspireerd door ritmes van een fabriek
Bolero is misschien het meest beroemd als het liefdesthema voor Dudley Moore en Bo Derek in de film van 1979 10. Maar Maurice Ravel heeft niet strikt romantiek in gedachten toen hij het klassieke stuk een eeuwenlang eerder, muziek commentator componeerde Miles Hoffman zegt.
RAVEL, wiens wortels in het Baskenland waren op de Franse Spaanse grens, oorspronkelijk het stuk Fandango genoemd. Zoals romantisch omdat het lijkt, zei Ravel de pulserende, ritmische compositie geïnspireerd door een van de fabrieken die hij had bezocht met zijn vader, die een ingenieur was.
"Het is het orkest dat het werkt," zegt Hoffman. "Het is de kleuren in het orkest, hij blijft instrumenten toevoegen, hij blijft het orkestratie veranderen, maar hij verandert niet het deuntje, hij verandert de harmonie niet, hij verandert niet het ritme, niets verandert, behalve de orkestratie - en het volume. "
Koop aanbevolen muziek
Bijdragen door kunstenaars Bolero-kaarten te kopen. Hij Bolero-kaarten zijn ERC-20-tokens. Meer informatie .. Elke kaart is gekoppeld aan een specifieke kunstenaar dankzij onze slimme contracten en beveiligd door de blockchain-technologie.
Bolero-index
De oorsprong van de Spaanse Bolero is niet helemaal duidelijk, hoewel velen geloven dat het werd uitgevonden door Sebastián Cerezo, een danser uit Cádiz, rond 1780 als een populaire dans met klassiek ballet.
een van de definiërende kenmerken van de verschillende soorten Bolero is de meter. Meter is wat ons ritmische structuur in muziek geeft en biedt wat we herkennen als de beat, de pulsen die ons in de tijd blijven dansen. Een bepaalde meter kan eenvoudig worden geïdentificeerd door de locatie van een terugkerende gestresste beat of accent. Als we een accent voelen, zijn we elke drie beats, we zitten in een drievoudige meter (vaak gezien op de muziek van Musici als '' 3/4 ''), en als we een accent voelen om de twee of vier beats, zijn we in a Duple-meter (vaak gezien in muziek als '' 2/4 '' of '' 4/4 '').
Spaanse Bolero-muziek wordt gekenmerkt door 3/4 meter, een matig tot langzaam tempo, en een herhalend ritmische figuur onder een mooie, zingende melodie. Het is opgesplitst in drie verzen of coplas. Aan het einde van elke copla handelen de dansers posities en voeren ze een bien parado uit, of dramatische pose, met één arm gekruist voor hun borst en de andere over hun hoofd. De armen worden heel snel op zijn plaats gegooid, vergezeld door smeulende looks op de gezichten van de dansers.
Probeer het! Kun je het drama en passie voelen? Veel mensen associëren deze dramatische pose met de tango, omdat het vandaag een meer vertrouwde en populaire vorm is, maar deze pose is een kenmerk van veel Spaanse dansen, om nog maar te zwijgen van veel plezier!
de Bolero is echter niet alleen over drama. Dansers moeten ook Castanets spelen en gecompliceerde stappen uitvoeren. Deze combinatie van showmanship en technisch dapperheid was perfect als de Bolero overging in het theater en andere professionele dansinstellingen.
Populariteit, aandacht en techniek bleef groeien in de 19e en 20e eeuw met de opening van verschillende '' Escuela Bolera '' scholen in Spanje. Dansbedrijven over de hele wereld begonnen een bolero op te nemen in hun shows, vooral in het midden van de 20e eeuw. In de afgelopen jaren is de Bolero minder gebruikelijk geworden omdat Flamenco en Tango in populariteit zijn toegenomen.
Cubaanse Bolero
De Cubaanse Bolero ontwikkelde zich onafhankelijk van de Spaanse Bolero, wat resulteert in twee vrij verschillende stijlen. Hoewel beide versies zich richten op de liefdesonderwerpen, is Cubaanse Bolero minder dramatisch dan Spaans en heeft de neiging om meer sentimentele teksten te gebruiken.
Cubaanse Bolero is ontstaan in de 19e eeuw. Het wordt gedacht dat het van de Trova-muzikale traditie komt, een populaire stijl gedurende deze tijd die sommige kenmerken van de Cubaanse Bolero gebruikten, waaronder een romantische zangstijl en een gitaar als het primaire instrument. De eerste Bolero wordt verondersteld te zijn geschreven door Jose 'Pepe' 'Sanchez, een Trova-kunstenaar, rond 1885.
gecomponeerd: juli tot oktober 1928 over commissie van MME. IDA RUBINSTEIN voor haar balletgroep, die de première op de Paris Opèra op 22 november 1928 heeft gemonteerd, met Walter Straram geleidend.
Wereldpremière: Ravel voerde de eerste concertprestaties in Parijs uit met het Lamouseeux-orkest op 11 januari 1930, maar de Noord-Amerikaanse première had al twee maanden eerder plaatsgevonden, op 14 november 1929, toen Arturo Toscanini het nieuwe voerde York Philharmonic-Symphony.
