Aandacht vereiste cloudflare

Cenninis dertien jaar tijd voor de opleiding van een kunstenaar was aanzienlijk langer dan meestal opgetreden. De statuten van andere stad gilden (zie Guilds) vaak gespecificeerd minder jaar. In Venetië zou een leerling doorstromen naar gezel staat na slechts twee jaar; in Padua de minimale stage was drie jaar, gedurende welke masters werden verboden uit te proberen aan de studenten van anderen weg te verleiden.

Ongeacht de duur van de opleiding, zou iedere volwassen artiest onder de knie hebben de vaardigheden en materialen Cennini opgesomd. Een kunstenaar kan specialiseren als een schilder of beeldhouwer, maar hij vaak gewerkt als beiden en werd vaak opgeroepen om producten werken in andere media ook, met inbegrip van dergelijke efemere als parade schilden, banners, en ontwerpen voor tijdelijke portieken gebouwd voor de ceremoniële entrees van belangrijke bezoekers naar een stad. Titiaan zelfs ontworpen glaswerk.

Filippino LippiDesigns voor kleine Bronzen, 1490 / 95Pen en bruine inkt op gelegd papier, 16 x 25 cm (6 9/16 x 9 13/16 in.) National Gallery of Art, Washington, DC, Woodner CollectionsImage courtesy van de Raad van Toezicht, de National Gallery of Art

Deze kunnen schetsen voor kleine decoratieve voorwerpen, of, zoals is gesuggereerd, voorlopige ontwerpen voor een zegekar. Filippino creëerde een wagen voor het invoeren van de Franse koning Karel VIII in Florence in 1495.

Training begon meestal op jonge leeftijd. Sommige jongens werden geplaatst met een master's voor dat ze tien jaar oud was. Andrea del Sarto, een kleermakers zoon, was pas zeven toen hij in de leer bij een goudsmid (zijn voorliefde voor het tekenen binnenkort gevraagd zijn overstap naar een schilders winkelen), maar de meeste jongens waren drie of vier jaar ouder dan toen ze begonnen. Hoewel sommige schoolse voorbereiding voortgezet als het jongens ging een winkel-en de meeste kunstenaars waren geletterd-de jonge leeftijd waarop zij in de leer betekende dat hun formele onderwijs was beperkt. Michelangelo was ongebruikelijk in dat hij nog steeds naar school, totdat hij dertien was, pas dan het invoeren van de winkel van Domenico Ghirlandaio.

Jongens die in een workshop genaamd leer garzoni-typisch werd een deel van hun meesters uitgebreid huishouden, onderdak en maaltijden delen met de familie. Ouders vaak betaalde de meester voor hun zonen te houden, maar meesters, op zijn beurt, waren verplicht om te betalen lonen aan hun leerlingen, het verhogen van de lonen als vaardigheden groeide.

Leerlingen begonnen met ondergeschikte taken zoals het voorbereiden van panelen en slijpen pigmenten. Daarna leerden zij om te tekenen, eerst door het kopiëren van tekeningen gemaakt door hun meesters of andere kunstenaars. Tekening collecties diende niet alleen als technische hulpmiddelen voor studenten, maar ook als referentie voor de motieven die gebruikt zouden kunnen worden in nieuwe werken (zie tekening, Vasari en Disegno). Deze collecties behoorden tot de meest waardevolle workshop bezittingen, en vele kunstenaars maakten specifieke bepalingen in hun testament aan hen doorgeven aan de erfgenamen. Jonge kunstenaars ook geleerd van het kopiëren van beroemde werken die kunnen worden gezien in hun eigen steden-Michelangelo, bijvoorbeeld kopiëren schilderijen van Giotto in Florences kerk van Santa Croce-en ze werden aangemoedigd om te reizen als ze konden, naar Rome in het bijzonder, om door te gaan hun visueel onderwijs. Wanneer masters verkregen belangrijke opdrachten in verre steden, assistenten die hen begeleid praktijkervaring opgedaan en blootstelling aan nieuwe invloeden.

De aspirant-kunstenaars volgende stap was om uit te putten beeldjes of afgietsels. Oud beeldhouwwerk werd vooral gewaardeerd voor dit doel (zie Het terugkrijgen van de Gouden Eeuw), en studenten studie van het hielp leiden tot grotere naturalisme in de renaissance afbeeldingen van de menselijke vorm. De praktijk van het omzetten van een statische driedimensionaal object in een tweedimensionaal beeld was een cruciale stap voordat een student verhuisd naar trekken uit een levend model. In veel gevallen was het model een van de winkels Garzoni, opgeroepen om verschillende poses aannemen.

School van Filippino LippiYoung Man (Youth Gezeten op een kruk), c. 1500Silverpoint met wit op papier met een okerkleurige bereiding 22. x 16. cm (8 3/4 x 6 5/8 in.) Museum of Fine Arts, Boston, Harriet Otis Cruft Fund

Dit Garzone modellen een dramatische gebaar. Shop Boys poseerde voor zowel mannelijke als vrouwelijke figuren; het gebruik van vrouwen modellen was uiterst zeldzaam en waarschijnlijk beperkt tot de meesters eigen vrouw of dochters. Vasari, die in Andrea del Sartos workshop leer en een hekel aan Andreas vrouw, Lucrezia, merkte op dat elke vrouw Andrea geschilderd leek Lucrezia. In dit geval echter, Vasari schreef de gelijkenis met Andreas toewijding, niet alleen studio praktijk.

RaphaelThe Alba Madonna, c. 1510Oil op paneel overgebracht naar doek, een diameter van 94 cm (37 3/16 in.) National Gallery of Art, Washington, DC, Andrew W. Mellon CollectionImage met dank aan de Raad van Toezicht, de National Gallery of Art

RaphaelVirgin en Kind met Heilige Johannes de Doper en een aantal schetsen, studie voor de Alba Madonna, 1511Red krijt, pen en inkt op wit papier, 42 x 27 cm (16 5/8 x 10 3/4. ) Musée des Beaux-Arts, LilleRéunion des Musées Nationaux / Art Resource, NY

RaphaelSeated mens met blote benen, gekleed in een overhemd, studie voor de Alba Madonna, 1511Red krijt op wit papier, 38 x 25 cm (15 1/8 x 9 5/6 in.) Musée des Beaux Arts, LilleRéunion des Musées Nationaux / Art Resource, NY

Twee schetsen, aan de voor- en achterkant van één vel, laten zien hoe Raphael gepland en geperfectioneerd de figuur samenstelling van de Alba Madonna. Om de complexe en verkort pose van de Maagd te vangen, hij (of, sommigen geloven, zijn leerling Guilio Romano) schetste een workshop assistent in de pose van de klassiek geïnspireerde Madonna.

Zodra een student afgestudeerd was aan het schilderen, dan zou hij meestal tijd doorbrengen het uitvoeren van minder belangrijke delen van een compositie, zoals delen van het landschap achtergrond. Het product van een Renaissance winkel was in bijna alle gevallen een gezamenlijke inspanning-de aanzienlijke bijdragen van veel mensen absoluut noodzakelijk is om een ​​monumentaal werk als Duccios dubbelzijdig altaarstuk bekend als de Maestà voltooien, bijvoorbeeld, of om tempo in een bezig waren winkelen als dat van Neri di Bicci. De gegevens Neri over van zijn atelier activiteit aan te geven dat hij een gemiddelde van meer dan drie altaarstukken geproduceerd per jaar. Over de tweeëntwintig jaar tijd onder zijn rekening, een geleerde geteld drieënzeventig altaarstukken, eenentachtig binnenlandse woningen, en negenenzestig diverse banen.

De commissie voor Duccios Maestà aangegeven dat het zijn door zijn eigen hand en Duccio ondertekend, maar de meeste wetenschappers het erover eens dat veel van de rug panelen werden geëxecuteerd, althans gedeeltelijk, door assistenten.

De master kan alleen de centrale figuren of gewoon de gezichten te schilderen in een werk-of hij misschien niet schilderen een van het helemaal. De studenten werden opgeleid om te werken in de meesters stijl en slaagde in die mate dat het soms moeilijk voor de hedendaagse kunsthistorici om de hand van een meester te onderscheiden van die van zijn meest getalenteerde leerlingen. Bevoegdheden van enkele schilderijen uit het atelier van Verrocchio, bijvoorbeeld, zijn gegaan heen en weer tussen de kapitein en diverse assistenten. Hetzelfde verwarring van toepassing op werken van Perugino (één van Verrocchios studenten) en zijn jonge assistent Raphael, en die van Giovanni bellinis studenten Giorgione en Titiaan. Hoewel de contracten soms bepaald dat de meester zelf uitvoeren van bepaalde delen van een compositie, gilde regels hem in staat stelde om te tekenen als zijn eigen werk dat is voortgekomen uit zijn winkel. Authenticiteit in de moderne zin was niet aan de orde. Een masters handtekening was een teken dat een werk ontmoette zijn normen van kwaliteit, ongeacht wie had eigenlijk schilderde.

Lorenzo di CrediMadonna en Kind met een granaatappel, 1475 / 80Oil op paneel, 16 x 13 cm (6 1/2 x 5 1/4 in.) National Gallery of Art, Washington, DC, Samuel H. Kress CollectionImage met dank aan de Raad van Toezicht, de National Gallery of Art

Andrea del Verrocchio was vooral een beeldhouwer-in brons en marmer, maar werkte ook als goudsmid en schilder. Hij rende een van de meest succesvolle studio's van de Italiaanse Renaissance, en een aantal van de belangrijkste kunstenaars van de volgende generatie getraind met hem, met inbegrip van Perugino, Lorenzo di Credi en Leonardo da Vinci. Andere schilderen assistenten opgenomen Ghirlandaio en Botticelli.

Dit kleine paneel, net iets meer dan zes duim lang, blijft het debat uit te nodigen. Het reproduceert Verrocchios stijl, maar heeft hij schilderen? Of deed Leonardo? Of is het door Lorenzo di Credi, die Verrocchios favoriet was en nam de winkel na de meesters dood? Huidige denken geeft de knipoog naar Credi. Het eerste werk van Credi dat Vasari vermeldt een Madonna met een ontwerp uit Verrocchio; Vasari gaat verder met een veel beter beeld, misschien deze, die Credi gebaseerd op een compositie van Leonardo mee. Deze foto is ook soms toegewezen aan Leonardo, maar de eigen kleuren van Leonardos waren meestal meer gedempt dan die hier werden gebruikt; Verder is het onwaarschijnlijk dat Leonardo het kind in deze ongemakkelijke en enigszins raadselachtige pose zou hebben geschilderd.

Na een periode van training in een winkel kan een student doorgaan naar de status van de Sneyman. Na het inzending en acceptatie van een stuk dat zijn meesterschap heeft aangetoond - het meesterwerk - een kunstenaar kon dan een winkel openen en de eigen studenten op zich nemen. Sommige kunstenaars werden nooit onafhankelijk Masters zelf, maar bleef werken, soms als tijdelijke hulp voor grote commissies, in de winkels van anderen. Een paar artiesten, waaronder Andrea del Sarto en FranciagiBigio, vormden gezamenlijke workshops. Voor hen maakte het bedrijfszin en, zoals Vasari waargenomen, vonden ze elkaars gezelschap aangenaam.