10 nieuwe politieke albums om 2021 in stijl te starten

Deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.

wat kan ik doen om dit op te lossen?

tijden van civiele onrust voor geweldige muziek, en de singer-songwriters van de jaren 60 en 70 vervaardigde nummers die de angst, frustratie en angst voor een hele generatie klaar voor revolutie maakten. Hoewel bands zoals de Beatles niet mogen gaan in een artikel zoals deze, richt deze round-up zich op solo-artiesten die de politiek beïnvloedden op manieren die we vandaag nog steeds zien. Kijk eens.

Bob Dylan

Voor velen is Bob Dylans-muziek synoniem aan de jaren 60, toen Jim Crow verboden was en mensen het begin van het einde van het communisme in Oost-Europa konden zien. Bob Dylan in Amerika Schrijver Sean Wilentz vertelde het Atlanticin 2010: allerlei dingen gebeurden over de hele wereld in de late jaren zestig, in de jaren zestig. En Dylan was daar erg onderdeel van. En zijn muziek was daar heel veel deel van uit. Het drukte uit wat hij wilde uitdrukken, maar mensen gingen het op als een uitdrukking van wat ze voelden, wat ze nadenken ... Hes de belangrijkste songwriter van de afgelopen 50 jaar.

Pete SeeGer

Legendary Folk Singer Pete SeeGer deed meer in zijn leven dan de meeste mensen in tien konden. Onder zijn vele prestaties beïnvloedde hij de politiek door toe te voegen aan het toe te voegen aan de zending, helpen om de burgerrechtenbewegingslied te populariseren, en het schrijven van de taille diep in Big Muddy, het controversiële Vietnam War Protest-lied. Na zijn dood op de leeftijd van 94 schreef TheGuardians Billy Bragg van hem: al meer dan 75 jaar stond hij trouw aan zijn oorspronkelijke visie, hij wakkerde nooit. Zelfs toen zijn overtuigingen een enorme impact hadden op zijn leven en carrière: hij is nooit uitverkocht. Hij was niet alleen een volkszanger of een activist: hij was allebei.

Pete geloofde dat muziek een verschil kon maken. De wereld niet beweerd, beweerde hij nooit dat - hij eens zei dat als muziek de wereld Hed kon veranderen, alleen muziek maken - maar hij geloofde dat terwijl muziek geen bureau had, het had de macht om een ​​verschil te maken.

Willie Nelson

Willie Nelson is gedurende de afgelopen zes decennia een steunpilaar voor zowel land- als roll-fans in de afgelopen zes decennia en werd iets van een teller-cultuurpictogram en verbond in het proces. Met zijn minachting voor de interne inkomstendienst en affiniteit voor marihuana, heeft Nelson nooit in de politiek voor zichzelf gegooid, maar heeft hij op zijn randen gestaan, gitaar in de hand. Hij toont geen teken van vertraging, ofwel: Nu 85, heeft hij zojuist de song verwijderen en snel vooruitspoelen, een nummer geïnspireerd op de verkiezing van 2016. Luister hieronder.

Bob Marley

Bob Marley maakte Reggae-muziek populair tot een publiek dat er niet alleen nog nooit van gehoord had - het klonk buitenlanders, zelfs angstaanjagend voor hun oren - en hij slaagde erin om een ​​unieke politieke en persoonlijke strijd te communiceren die nog lang daarna blijft Zijn vroegtijdige dood op de leeftijd van 36.

Marley was niet zingen over hoe vrede gemakkelijk naar de wereld zou kunnen komen, maar eerder over hoe de hel op aarde te gemakkelijk komt tot veel, rollende stenen Mikal Gilmore schrijft. Hij kende de omstandigheden waarin hij zingt. Zijn liedjes waren niet over theorie of vermoeden, of een gemakkelijke verre mededogen. Zijn liedjes waren zijn herinneringen; Hij had met de ellendige gewekt gewoond, hij had de Downspanningen gezien en degenen die ze naar beneden hebben gedrukt, hij was neergeschoten. Het was zijn vermogen om dit alles te beschrijven in palpable en authentieke manieren die zijn lichaam van muziek ondersteunt, in tegenstelling tot enig ander WEVE ooit bekend. Bob Marley heeft de hel afgesproken, zoals niemand eerder of sindsdien. Dat is wat hem in leven heeft gehouden.

Neil Young

Like Bob Dylan, Neil Young is een muzikant die vele roept aan het oog bij het nadenken over politieke protesten van decennia voorbij - van Vietnam en Kent State tot 80s hebzucht - en hij is vandaag nog steeds een actieve songwriter en permanent vandaag. Spreken met stices Noisey over de kruising van muziek en protesten, zei Young, dat hij niet gelooft dat het een enkel nummer kan worden gewezen dat voor politieke verandering kan worden gewezen, maar stelt dat het een combinatie is - men zou binnenkort weer zien.

het is een combinatie van al die liedjes en al die mensen die samenwerken die het laten gebeuren, niet één lied, niet één persoon, zei jong. Het is niet een kunstenaar, zijn iedereen samen met één doel en dat is om het gevoel dat ze tegen dingen die gebeuren of voor dingen die gebeuren te delen. Er is een veel macht nu met de combinatie van de jeugd, sociale media, muziek, alleen de energie van al die al doet me denken aan de jaren '60. Je kunt zien komen.

Wanneer de Dixie Chicks kritiek op de regering-Bush voor het plannen van een oorlog in Irak te lanceren negen dagen voor de president deed dat in 2003, de Dallas-based band werd verbannen, gedwongen om daarna te spelen voor een kleiner publiek voor de komende jaren. Natuurlijk, vandaag de dag die voor de oorlog gestemd worden bekritiseerd-de stemming oorlog in Irak blijft een van de meest omstreden punten te praten in onze politiek. Op het moment echter, Team America aangevallen elke naysayer.

Terwijl zijn moeilijk om te zeggen waar Kanye Wests hoofd is op een bepaalde dag, heeft hij ondersteuning voor Trump in wat is uitgegroeid tot een van de moderne tijdperken vreemdste mengsels van de politiek en muziek tot uitdrukking. Wests steun voor de president was een ontmoeting met vermaning van links en een plotselinge omarming van (een deel van) het recht, in het bijzonder met zijn recente omarmen van het christendom. (Hes lang religieus geweest, maar er is een serieuze uptick geweest.)

Taylor Swift onlangs bekritiseerd haar huis staatssenator, terwijl zich te verontschuldigen voor het niet uitspreken tegen Trump in 2016. Terwijl Trump werd stumping voor Florida gouverneur Rick Scott, Jimmy Buffet uitgevoerd op een gratis concert ter ondersteuning van de Democratische genomineerden Andrew Gillum en Bill Nelson . Trump heeft de steun van Gene Simmons en Kid Rock; Killer Mike voelt Bern.

Een veel voorkomende zich onthouden van ontevreden fans is dat muzikanten moeten Zwijg en zingen! In het huidige tijdperk, gewoon hun steun voor dit of dat de kandidaat heeft zijn eigen munt-en kritiek. Toch muzikanten zijn ook burgers. Als een man met een internetverbinding en een wrok te dragen miljoenen volgelingen kunnen vergaren voor niets meer dan het razen en tieren, wed doen er goed aan degenen die een track record van een positieve bijdrage aan onze cultuur moet luisteren.

Muziek is niet alleen entertainment, noch worden kunstenaars ingehuurd handen spelen aan het koninklijk hof. Ongemak is een onderdeel van het beroep. Massive Attack heeft onlangs een video van Trump en Poetin samenvoegen tot één cijfer tijdens het uitvoeren van Pete Seegers Waar Alle Bloemen zijn gegaan gespeeld? in het Palladium. Er was niets te troosten over deze combinatie van beeld en geluid. Vier maanden later blijft het de meest krachtig moment ingeprent in mijn gedachten van die avond.

ik voor het eerst geïnterviewd Azam Ali in juli 2005, kort na Niyaz hun debuutalbum. Samen met haar man en muzikale partner, Loga Ramin Tarkien en producer Carmen Rizzo, werd de in Iran geboren zangeres opnieuw uitvinden heilige Midden-Oosten en Indiase muziek-al opgefokt in Teheran, Ali was meestal opgegroeid in Panchgani in de Indiase deelstaat Maharashtra-in een elektronische context. Ze blijven een van mijn favoriete wereldwijde muziekindustrie projecten.

verbondenheid met Ali op social media sindsdien, Ive merkte haar onbevreesdheid in het uiten van politieke opvattingen. Vorige week kwamen we in haar studio in Los Angeles (het volledige interview is hier) naar muziek, politiek, en het leven te bespreken. Ik voor het eerst vroeg over haar onwil om, zoals ze vertelde me een aantal fans hebben geuit, zwijg en zingen.

Zo veel van het is een persoonlijke reis wanneer youre een kunstenaar, ongeacht uw medium is. Wanneer youre doet het goed, moet u altijd een uitdaging jezelf en dieper en dieper graven. Een groot deel van de kunst is politiek.

Het herinnerde me aan het chatten met Duke Amayo, de zanger van Afrobeat ensemble Antibalas, vele jaren geleden. De Nigeriaanse muzikale stijl is geworteld in Fela Kutis politiek, maar sommige leden van Antibalas de voorkeur aan de sociale messaging schuwen en eenvoudig een feestband zijn. Bij de bespreking van Amayos politieke teksten op een dag, vertelde hij de band, Politiek Partijen hebben, niet zij? Zij hebben altijd een feestband-one die is en blijft diep politiek geweest. In een afzonderlijk interview, voormalig drummer Phil Ballman vertelde me dat 16 jongens op het podium vertegenwoordigen verschillende etnische groepen en overtuigingen is een politiek statement op zich.

Ali werd geboren in een moslim en Bahá'í familie, waarbij de laatste een onderdrukte sekte in zijn Iraanse thuisland. Ze ging naar kostschool in India om ontsnapping onderdrukking; haar moeder was niet in staat om te vertrekken naar zeven jaar vanwege haar geloof. Uiteindelijk belandden ze in Los Angeles in 1985 als onderdeel van een programma dat Bahá'í leden verplaatst over de planeet.

Na bestudering van de Indiase klassieke dans tijdens haar jeugd, nam Ali up santur bij de landing in Amerika. De Perzische hakkebord spiritueel en sonisch verbonden haar met haar vaderland. Als gevolg van de definitieve aanvraag van haar leraar ze tegenzin (en gelukkig) belandde een zanger. Tijdens die overgang was het logisch dat haar teksten uit de drie culturen ze in

had geleefd werden getrokken. Ik heb slechts meningen over onderwerpen die deel uitmaken van mijn leven beschoren ervaring. Mijn muziek zou niet zijn wat het is als ik niet bepaalde sociale en politieke ervaringen hebben. Hoe kon dat niet een deel van mijn werk?

Die ervaringen zijn onmogelijk om van af te wenden: de revolutie van 1979 in Iran, waarin de geleerde James Buchan beschrijft, Het was alsof Mohammed Rezas haast te dwingen de moderniteit op Iran werd geëvenaard door een haast om het te slopen, en de tegenstrijdige eeuwen werden geperst in een half dozijn jaar; nationalisme en vreemdelingenhaat exploderende in India, die Ali beschrijft als de opkomst van echt vluchtige ideeën samen te komen; en, natuurlijk, de huidige stand van partijdigheid in Amerika. Ali blijft,

De grootste bedreiging werden nu geconfronteerd is het verlies van het secularisme. Iran is een perfect voorbeeld van wat er gebeurt als je religie toestaan ​​in de regering. De mullahs in Iran en de huidige regering in Amerika hebben veel meer gemeen dan waren zelfs bereid om over te praten.

Deze zaken. Wanneer een president uitdrukt (minstens) 31 twijfelachtige beweringen tijdens de State of the Union, een aantal gericht op minderheden, moeten we horen van de mensen die door de gevolgen van een dergelijke turbulentie eerder hebben geleefd. The Arts kan niet alleen troosten; ze moeten ons uitdagen om beter te zijn, om meer doordachte en medelevend mindsets te ontwikkelen. Dit vraagt ​​om een ​​bereidheid om terug te schil de illusies voorgelegd aan de camera om de afschuwelijke waarheden eronder bloot te leggen.

Van Afrikaanse griots Mexicaanse corrido zangers, hebben musici lang gediend, als muzikale historicus Elijah Wald uitdrukte, als levende krant. De overgang van het podium af te drukken naar digitaal heeft alleen uitgebreid hun bereik. Muziek is altijd een politieke kracht geweest. Of u het eens met hun politiek of niet, de kunstenaars die ons te verplaatsen verdient om gehoord te worden.

u hebt momenteel geen toegang om deze inhoud te bekijken of downloaden. Meld u aan bij uw institutionele of persoonlijke account als u via een van deze toegang tot deze inhoud moet hebben. Een beperkt preview van deze publicatie tonen:

hoofdstukken in dit boek

Muziek is een soms subtiel, soms luid manier om te zeggen wat je denkt, en de muziek die uit de jaren 1970 kwam is een perfecte weerspiegeling van wat sociaal en politiek werd er in dat decennium: van ziel tot punk en alles daar tussenin .

The 70s protestbewegingen opgepikt waar de jaren '60 was gebleven, vooral met betrekking tot de oorlog in Vietnam. Burgerrechten nog steeds een hot button onderwerp, als gevolg van de aanhoudende raciale spanningen van de tijd. Ondertussen, in de muziek, soul muziek begon te folk inhalen als de belangrijkste genre voor het bevorderen van sociaal bewustzijn en in het Verenigd Koninkrijk de opkomst van de punk rock voorzien van een stem voor de rechteloze jongeren protesteren tegen de status quo.

Curtis Mayfield

Curtis Mayfield vestigde zich als een sleutelfiguur van de jaren '60 burgerrechtenbeweging met de inspirerende nummers die hij opgenomen met The Impressions. Maar in zijn 1970 debuut solo album Curtis, aangepakt hij maatschappelijke vraagstukken met een veel hardere rand.

"(Do not Worry) Als er een hel Hieronder We gaan allemaal Go" is een waarschuwing over de Amerikaanse relaties tussen de rassen. In dit nummer, Mayfield brengt het idee dat als we als samenleving onze act niet in elkaar te krijgen, dan de hel zal losbarsten. Dit kan de meest funky protest nummer ooit, maar de zware fuzzbas gewoon niet geluid funky, het biedt ook een onheilspellende apocalyptische sfeer.

(Do not Worry) als er een hel beneden, we gaan allemaal om te gaan door Curtis Mayfield (video)

"Fight The Power" is een anti-establishment lied weergeven van een wantrouwen in de overheid. In 1989 de lyric "We moeten vechten de powers that be" zou uiteindelijk worden opgenomen in Public Enemy's protest mijlpaal rap lied van de dezelfde naam.

Bestrijd de macht door The Isley Brothers (video)

"God Save the Queen" is een gedurfde aanklacht tegen de monarchie, waarbij het een "fascistisch regime." Hoewel veel protest songs een oproep tot actie en greep het moment niet een hoop op verandering, "God Save the Queen" vertegenwoordigt een nihilistische perspectief met de herhaalde refrein van "geen toekomst" aan het einde van de song. Die nihilistische gevoelens zou indicatief zijn voor een groot deel van de punk rock die zou volgen.

God save the Queen van The Sex Pistols (video)

Steel Pulse is een Britse roots reggae band die een groot deel van hun muziek gericht op de benarde situatie van de stedelijke zwarte jongeren. Ze waren ook sterk betrokken bij de Britse "Rock Against Racism" beweging in de jaren '70.

"Ku Klux Klan" is van Steel Pulse's 1978 debuutalbum Handsworth Revolution. Dit protest nummer heeft een duidelijke anti-racisme houding en een onweerstaanbare drijvende bassline welk gewicht toevoegt aan het lied van de krachtige boodschap.