Robert Schumann Archives Pagina 2 van 2 Vancouver overweging Society

Deze website gebruikt een beveiligingsservice om zichzelf te beschermen tegen online aanvallen. De actie die u zojuist hebt uitgevoerd, heeft de beveiligingsoplossing geactiveerd. Er zijn verschillende acties die dit blok kunnen activeren, inclusief het indienen van een bepaald woord of de uitdrukking, een SQL-opdracht of misvormde gegevens.

wat kan ik doen om dit op te lossen?

In het najaar van 1838 Robert Schumann maakte carrière beslissing. Hij zou verhuizen uit zijn geboorteland Leipzig naar Wenen om een ​​uitgever en een sympathieke publiek voor zijn piano composities. Het publiek dat hij hoopte aan te trekken in zijn jaar in de Oostenrijkse hoofdstad was een publiek van de beurs geslacht, aan wie hij gericht zijn kleine rondo Op. 18, geschreven voor de dames, zoals hij het noemde.

In overeenstemming met de aard van de zachte oren hij richtte, de titel die hij koos was een term die meer geassocieerd met interieur verfraaien dan de taxonomie van muzikale vormen. Hij noemde het Arabesque, misschien in verwijzing naar de zacht wervelende bochten en als gevolg, met elkaar verweven lijnen van de piano textuur in het werk te openen thema.

Gestructureerde in afwisselende gedeelten zich herhalende onthouden en contrasterende episoden in een A-B-A-C-A patroon begint het werken met een deel van fluisteren kleine zin fragmenten in een volkomen zuiver en eenvoudig C Major. Twee afleveringen van een meer serieuze karakter in de minor mode o er alternatieve hart voer voor de deinende borsten, de eerste gevuld met verlangen, de tweede (surprise, surprise) een pert beetje mars. Kon Schumann ooit weerstaan ​​aan de drang om te marcheren?

Om de oren van een hedendaags publiek, gegeven aan het bewonderen van de donderende uitbarstingen van een 9-foot grand projecteren van de goed gestoffeerde scores van de 19de-eeuwse pianist- componisten, de kristallijne perfectie van Mozarts bijna minimalistische toetsenbord schrijven misschien dunne bouillon lijken inderdaad. Maar nogmaals, Mozart was niet over het maken van boom-box muziek voor de gepoederde-pruik set. Hij had weinig smaak voor sonische padding. Hij schreef alleen de noten die nodig zijn om zijn muzikale idee met duidelijkheid te schetsen.

Wat niet wil zeggen dat hij had geen grotere geluid palet in het achterhoofd, en geen zorg voor effect bij het componeren voor het toetsenbord. Zijn Sonata in B bij K 333 toont duidelijk de in invloed van het concerto stijl in de contrasten tussen solo en tutti texturen van de eerste beweging, en meer opvallend stil in de manier waarop zijn laatste beweging rondo stopt dood in zijn tracks op een cadensformules 6- 4 een akkoord om de weg geëffend voor een full-on solist cadens. Dit was geen werk gericht op de markt voor thuis musiceren of studeren. Het was muziek voor openbare uitvoering, bedoeld om de componisten vaardigheid weer te geven, en vooral zijn smaak.

In dit verband is de invloed van in Mozarts mentor, Johann Christian Bach, blijkt uit de componist lenen van J.C. Bachs Sonata in G Major Op. 17 No. 4 tot 6 noten dalende schaal figuur gebruikt in zowel de eerste en tweede thema van het eerste deel van deze sonate creëren. The London Bach was een belangrijke exponent van de stijl galant en elementen van deze stijl zijn duidelijk zichtbaar in de korte evenwichtige zinnen van de eerste bewegingen thema's, en in zijn alomtegenwoordige gebruik van terughoudend weinig twee-note zucht motieven overal. Deze beweging is een elegante amalgaam van leerboek sonatevorm-formuliersamenstelling, Italiaanse vocale melodieën en sprankelende toetsenbord figuratie.

Het sonatas emotionele zwaartepunt is het tweede deel Andante cantabile een aria overgebracht op het toetsenbord idioom. De sfeer van waardige lyrische reflectie wordt verlevendigd door frequente decoraties van de melodische lijn en verenigd door de herhaling van de herhaalde-note ritmisch motief: duh- duh-duh DAH. De ontwikkeling sectie waadt in diepe wateren inderdaad met zijn indringende chromatische verkenningen.

Een speelse lichtheid van toon terug in het Allegretto grazioso nale, een swingende sonate rondo met een vrolijk onbezorgde, bij uitstek whistleable opening refrein tune met een grillige neerwaartse hop van een 7e. Het concert geest duwt deze beweging steeds grotere hoogten van ritmische animatie die culmineren in de toetsenbord-overspannende inspanning van de uitbundige visitekaartje cadans.

Toen Duitse dichter en muziekcriticus Ludwig Rellstab (1799-1860) eerst Beethovens C # Minor Sonata Quasi Una Fantasia vergeleken met de dromerige glimmer van Lake Luzern Baded in Moonlight, hij was uiteraard niet op de hoogte van wat pianist Edwin Fischer (1886-1960 ) zou meer dan een eeuw later ontdekken. Tijdens het onderzoeken van een schets in de eigen hand van Beethovens, besefte Fischer zich dat de beroemde triplets en polyritmische overlay van deze Sonatas RST-beweging rechtstreeks werden genomen vanaf de scène waarin Donna Annas Vader wordt gedood door Don Giovanni in Mozarts gelijknamige opera. Wat voor Lunar Luminescentie was gepasseerd, was in feite commendementse herdenking.

Bekeken in dit nieuwe licht, het zou gemakkelijk zijn om het tolloodlokje gestippelde ritme van deze beweging als funereal, een broer of zus naar hetzelfde ritme in Beethovens Marcia Funebre van zijn sonata in A atus terug. Of om te eigendom van beroemde stippellythm dirge, voor die kwestie. En de scheuring van dissones van de Soprano-lijn, aangezien de beweging zich ontwikkelt, ook folenmiddel worden, ook.

Gelukkig is de sfeer van opgeschorte animatie in verdriet dat de eerste beweging roept opgelucht door een troosten, dancelike alllegretto in de hoofdmodus, een Scherzo & Trio nadrukkelijk geaard in de zwaaiende body-ritmes van zijn aandrangssyncopations.

het tempo pakt een wraak op, natuurlijk, in het restorm-nale, de enige sonata-vormbeweging in dit werk. Als deze muziek eng klinkt, is het bedoeld. Dit is Beethoven boos als de hel, en niet meer te nemen, een vuistballende, pond-on-the-tafel protagonist, gebogen op muzikaal geweld. De Agitato-humeur is niet afsluitend, welk contrast daar wordt alleen verstrekt door korte vervallen in sullenness en suddering woede. Op zijn hoogtepunt explodeert de beweging in een hemelstormende Cadenza die lava-ows van sonoriteit over het hele toetsenbord vrijgeeft.

Het zou moeilijk zijn om de service aan teeren gedaan aan het nageslacht door componisten die hun eigen programma notities schrijven. Geconfronteerd met een enigmatisch werk met twee beweging, zoals Scriabins Sonata nr. 2 in G # Minor (1892-1897), zal de krabbelende musicologische drudrdier ongetwijfeld luisteren met zijn ogen gesloten, con deuk dat de programmatische draad van een werkgeleken is Breng de geheimen zeker op aan de drijvende verbeelding van de gecultiveerde geest. Bij het registreren van een mild tot ernstig geval van zeeziekte in de poging, zal hij zich allebei opgelucht en gevalideerd voelen om de volgende woorden door de componist zelf te lezen:

De tweede sonata weerspiegelt de in de lengte van de kust. De ontwikkelingsectie is de donkere agitatie van de diepe, diepe oceaan. Het belangrijkste middengedeelte toont het strelende maanlicht dat na de eerste duisternis van de nacht komt. De tweede beweging, Presto, vertegenwoordigt de enorme uitgestrektheid van oceaan stormeloos opgewonden.

het zou niet nep-nieuws zijn om een ​​gok te geven aan wat de componisten betekenis hier is: deze sonata gaat over de zee. Zijn zwellen en golvens ND-expressie in de scores Veel abrupte overgangen tussen en PP, zijn schokkerige whitecaps in de altijd aanwezige ritmische dislocaties van accent tussen links en rechter handen, beginnend in de alleropende balken.

voor de avontuurlijke luisteraar-boekingspassage op het SS-scriabin, is ritmische onzekerheid een malaise waarvoor nog geen therapie is uitgevonden. Als de rechterhand een geurige melodie in triplets zingt, zal de linkerhand zeker het bedrijf houden in groepen van 4S of 5s, soms geformuleerd over de balie om toegevoegde metrische dysforie te genereren. Alleen wanneer de wind in het vallen van de avond sterft, zoals beschreven in het lusstrerende getextureerde tweede thema van de eerste beweging, kan een reguliere metrische puls de glinsteren van het strelende maanlicht van een melodie gloeien in het middenbereik, envelopping door de meest delicate tracery gesponnen boven en onder.

Degenen zonder hun zee benen zouden echter worden geadviseerd om zich te retraiteren denkbeeldig onder decks voor de volgende presto, een zwaaiende snuit van een beweging die zeker wordt herleven aan herinneringen aan maagstrepen.

De extreme emoties die worden geportretteerd en geprovoceerd door de canvassie en etsen van Francisco Goya (1746-1828) hebben veel bewonderaars aangetrokken, maar weinigen zoals muzikaal begaafd als de Spaanse pianist en componist Enrique Granados, wiens keyescas (1911) hun Inspiratie uit de werken van een kunstenaar die vaak wordt omschreven als de laatste van de oude meesters en de eerste van de nieuwe. De ondertitel van de werken, Los Majos Enamorados, geeft aan dat het de intentie is om de amoureuze avonturen van arbeiderslasters weer te geven, en de meiden die hun oog hebben gevangen, in de armere buurten van Madrid.

het eerste stuk in de set, requiekebros (flirterige complimenten) begint met het verhaal van een pick-uplijn en de receptie. Een gitaar-achtige Ourish opent het stuk met het 8-lettergrepen ritme van de Jota, een vorm van Spaanse populaire muziek danst en gezongen naar de begeleiding van castagnetten. Deze laatste zijn ponditioneel vertegenwoordigd in de score door middel van fonkelende mordents, pittige triplet Gures en geschikte innerlijke stemmen, het wegwerpkarakter van welke guraat bij de grote technische uitdagingen van dit stuk. Tempo-wijzigingen van een stop-en-startkarakter markeren de verschillende stadia van de onderhandeling, maar het weelderige tonale banket OED op de laatste pagina van de score verlaat luisteraars ongetwijfeld over hoe hij de initiatieven verwezen in de titel werden verwelkomd.

El Fandango de Candil (The Fandango by Candlelight) presenteert een meer geavanceerde fase van de relatie, waarin het paar wordt gepresenteerd als het dansen van mijn kaarslicht naar het infectieuze, altijd aanwezige ritme van de Fandango. De implicatie van de scène is dat wanneer de kaars brandt, de dans door andere betekent ...

Liszts Unique Genius voor het creëren van briljant effectieve piano-texturen is op volledig display in zijn Rhapsodie Espagnole voltooid in 1863, een uitbundige eerbetoon aan het muzikale erfgoed van Spanje. Alles over dit stuk is de dramatische aanwezigheid die hij als zijn handelsmerk werd gecultiveerd.

het werk wordt geopend met een reeks van DE MIR-gebaren die Bass Rumblings zien vegen naar het hoge register, waar de heerlijke tokkelen van hemelse harpen onze eetlust wenst voor wat komt. En wat er is, is de traditionele Folies Despagne, een deuntje gebruikt door tal van componisten, waaronder Rachmaninov in zijn variaties op een thema van Corelli op. 42. Voor het eerst gepresenteerd met Stark Simplicity Low Down in the Bass, verzamelt deze tune Momentum in een reeks steeds geanimeerde variaties totdat de cultuur textuur zich uitstrekt over het hele bereik van het toetsenbord.

Bij de piek van zijn uitbundigheid heeft een kinderlijke Jota Aragonesa, aangekondigd met een bijna muziek-box-achtige onschuld in het hoge register, de procedure onderbreekt, het populaire karakter vaak verrijkt met een drone-toon in het middenbereik. Dan na een tender recitatieve en een sentimentele pauze voor lyrische re-ectie loszelt Liszt zijn koortsachtige verbeeldingskracht in een gespierde apotheose van zijn twee thema's die chips van stucwerk kan veroorzaken om van het plafond te vallen en de structurele integriteit van de spanten te bedreigen.

arrangement voor: piano

de symfonische gedichten van de Hongaarse componist Franz Liszt zijn een reeks van 13 orkestrale werken, genummerde S. 5-107. De eerste 12 werden gecomponeerd tussen 1848 en 1858 (hoewel sommige gebruiksmateriaal eerder bedacht); De laatste, von der Gatege Bis Zum Grabe (van de wieg naar het graf), volgde in 1882. Deze werken hebben geholpen het genre van orkestrale programma muzieksamenstellingen vast te stellen geschreven om een ​​extra-muzikaal plan te illustreren, afgeleid van een spel, gedicht, schilderen of werk van de natuur. Ze inspireerden de symfonische gedichten van Bedřich Smetana, Antonín Dvořák, Richard Strauss en anderen.

Bewust dat het publiek instrumentale muziek met context waarderde, Liszt verstrekt geschreven voorkeur voor negen van zijn symfonische gedichten. Het beeld van Liszt op het symfonische gedicht had echter de neiging om te evocerentie, met behulp van muziek om een ​​algemene sfeer of sfeer te creëren in plaats van een verhaal te illustreren of iets letterlijk te beschrijven. In dit opzicht suggereert Liszt Authority Humphrey Searle dat hij misschien dichter bij zijn hedendaagse Hector Berlioz is geweest dan voor velen die hem zouden volgen bij het schrijven van symfonische gedichten.

Ondertussen kwam de toekomst van het symfonie-genre twijfel. Musicoloog Mark Evan Obligaties schrijft: "Zelfs symfonieën door [zulke] bekende componisten van het begin van de vroege 19e eeuw als Méhul, Rossini, Cherubini, Hérold, Czerny, Clementi, Weber en Moscheles werden in hun eigen tijd gezien als in de symfonische schaduw van Haydn, Mozart, Beethoven of een combinatie van de drie. " Hoewel vele componisten in de jaren 1820 en 30 jaar symfonieën bleven schrijven, "was er een groeiend gevoel dat deze werken esthetisch veel inferieur waren aan Beethoven's .. De echte vraag was niet zozeer of symfonieën nog steeds kunnen worden geschreven, maar of het genre kan worden geschreven, maar of het genre kan worden doorgegaan Om te bloeien en te groeien zoals het in de vorige halve eeuw in de handen van Haydn, Mozart en Beethoven had. Op deze telling waren er verschillende mate van scepticisme, maar vrijwel geen echt optimisme. "

Weimar was een klein stadje dat vele attracties had gehouden voor Liszt. Twee van de grootste mannen van brieven van Duitsland, Johann Wolfgang von Goethe en Friedrich Schiller, woonden daar allebei. Als een van de culturele centra van Duitsland, heeft Weimar een theater en een orkest plus zijn eigen schilders, dichters en wetenschappers. De Universiteit van Jena was ook in de buurt. Het belangrijkste is dat de patrones van de stad de Grand Duchin Maria Pavlovna was, de zus van Tsar Nicholas I van Rusland. "Deze drievoudige alliantie van de rechtbank, theater en academia was moeilijk te weerstaan." De stad ontving ook zijn eerste spoorlijn in 1848, die Liszt relatief snelle toegang van daar naar de rest van Duitsland gaf.

Liszt gewenst om eenvoudige beweging uit te breiden, werkt verder dan het overlegformulier van het concert. Zoals hij zelf zei: "Nieuwe wijn eist nieuwe flessen," en zoals Alan Walker wijst op, de 'taal van muziek veranderde; het leek zinloos aan Liszt om het te bevatten in vormen die bijna 100 jaar oud waren. " De muziek van Turnures is om luisteraars te inspireren om de scènes, afbeeldingen of stemmingen voor te stellen; Liszt was bedoeld om die programmatische kwaliteiten te combineren met een schaal en muzikale complexiteit die normaal is gereserveerd voor de openingsbeweging van klassieke symfonieën. De openingsbeweging, met zijn samenspel van contrasterende thema's onder Sonata-vorm, werd normaal gezien het belangrijkste deel van de symfonie. Om zijn doelstellingen te bereiken, had hij een flexibelere methode nodig om muzikale thema's te ontwikkelen dan de Sonata-vorm zou toestaan, maar een die de algehele eenheid van een muzikale compositie zou behouden.